L'hivern Per a Les Muses - Foscor

S’obren portes, es trenquen vides enlacades

Senten por d’esser estimades

Ombres sense, aquella negra flama d'ànsia

Que vers el temps es torna gràcia

El pes del fum recau en mi…

Al llarg de tardes buides on les fulles xiuxiuejen

El seu cos nu d’aspre sentir…

És musa per la rauxa, un fred roent que el seny rebaixa

I son…

Buida’t jove, pren la corba dolca

Pren-me tendre, fruir el dolor no és massa

Xiscla, gemega, la carn si és freda

Mostra la resta, és l’hivern que el goig reclama

Forcant l’esclat de joia

És la forma de mirar-me que em gela

Sencera la musa em cerca

Blancs paissatges que dominen el sexe

Quan s’esboca la mort

Deuren gaan open, gebroken levens zijn gebroken

Ze zijn bang om geliefd te worden

Schaduwen zonder, die zwarte vlam van verlangen

Dat het na verloop van tijd grappig wordt

Het gewicht van de rook valt op mij...

Gedurende lege middagen waar de bladeren fluisteren

Haar naakte lichaam is moeilijk te voelen...

Ze is een muze voor de woede, een gloeiend hete kou die gezond verstand verlaagt

ik ben

Lege jongeman, neem de zoete bocht

Neem me teder, geniet van de pijn is niet te veel

Schreeuw, kreun, vlees als het koud is

Laat de rest zien, het is de winter die vreugde vereist

Een uitbarsting van vreugde forceren

Het is de manier waarop ik eruit zie die me bevriest

De hele muze is op zoek naar mij

Witte landschappen die seks domineren

Wanneer de dood toeslaat