Ciutat Tràgica - Foscor

Res no sembla ser refugi

Rau en l’ombra que no fugi

Riu l’espectre que arracona

Rol de víctima reclosa

Rar el dia que desperto

Ric de joia i no m’assento

Ras i curt com tot final

Reu a un lloc tan irreal

Desperto entre dos marges

Enfrontant-me com un fill

A un pare amb la mà alçada crido

Que lliure busco viure

A la tràgica ciutat

On riure no és un dret

És una sort d’aquell que arrisca

Ara rai, quan sento fàstic

Surt la rauxa, no decau

Ara rai, com tot lloc mòrbid

Pot ser bo, un bonic cau

Niets lijkt een toevluchtsoord te zijn

Het ligt in de schaduw waar het niet aan ontsnapt

Hij lacht om de geest in de hoek

Rol van kluizenaar slachtoffer

Zelden de dag dat ik wakker word

Rijk aan vreugde en niet zittend

Plat en kort als het einde

Hij lacht op zo'n onwerkelijke plek

Ontwaken tussen twee marges

Me aankijken als een kind

Naar een vader met een opgestoken hand roep ik

Hoe vrij ik probeer te leven

In de tragische stad

Waar lachen geen recht is

Het is een riskante

Nu rai, als ik walgen voel

De uitslag komt naar buiten, het vergaat niet

Nu rai, zoals elke morbide plek

Het kan goed zijn, een mooi hol