Caffè degli specchi - Formula 3, Angelo Baiguera

Il vento è forte, meglio restare a casa

Si spera che qualcuno telefoni per inventare qualcosa

Chissà dove sognerò, chissà dove mi riposerò

Trieste che guarda, Trieste che vuole un sogno che non ho

Il mare è così, il mare è pieno di illusioni

Che senso di libertà, Trieste mi perdoni

Se non posso tornare, se non ti posso trovare, se non vivo più qua

Oh quante canzoni scritte di notte, ma nessuno lo sa

Posso star tranquillo, rimarrà soltanto la nostra complicità

Ci vedremo da vecchi al Caffè Dgli Specchi in Piazza Unità

Posso stare tranquillo, più in basso di così non si può andare

Non si finire più in basso del livello del tuo cuore

Volevo solo scappare, ma riempivi il mondo e non si scappava più

Oh, Trieste, ti voglio, Trieste, ti odio, ma non ti lascio più

E adesso ho cambiato le vele del mio cuore

Quanta gente persa per strada, ma non posso trascinarvi dentro a un’emozione

E dalla finestra c'è un altro mondo e Trieste lo sa

Ci saranno altri amici da scoprire ed amare in questa città

Posso stare tranquillo, rimarrà soltanto la nostra complicità

Het waait hard, dus het is beter om thuis te blijven

Hopelijk belt er iemand om iets te verzinnen

Wie weet waar ik zal dromen, wie weet waar ik zal rusten

Triëst dat eruit ziet, Triëst dat een droom wil die ik niet heb

De zee is zo, de zee zit vol illusies

Wat een gevoel van vrijheid, Trieste, vergeef me

Als ik niet terug kan, als ik je niet kan vinden, als ik hier niet meer woon

Oh, hoeveel liedjes zijn er 's nachts geschreven, maar niemand weet het

Ik kan er zeker van zijn dat alleen onze medeplichtigheid zal blijven bestaan

We zien jullie als oude mannen in Caffè Dgli Specchi op Piazza Unità

Ik kan er zeker van zijn dat je niet lager kunt gaan dan dat

Je eindigt niet lager dan je hartniveau

Ik wilde gewoon ontsnappen, maar je vulde de wereld en er was geen ontkomen meer aan

Oh, Triëst, ik wil je, Triëst, ik haat je, maar ik zal je nooit verlaten

En nu heb ik de zeilen van mijn hart veranderd

Hoeveel mensen zijn onderweg verloren, maar ik kan je niet meeslepen in een emotie

En uit het raam is er een andere wereld en Triëst weet het

Er zullen andere vrienden zijn om te ontdekken en lief te hebben in deze stad

Ik kan er zeker van zijn dat alleen onze medeplichtigheid zal blijven bestaan