The Day We'll Be Gone - Fleshgod Apocalypse

Closed, the eyes of the dead

Yet I can see you all black surrounding my old abode

A cry breaking the silence

Lament of a mourner washing pain away like rain

Life, the day we’ll be gone

(Life, the greatest of all lies)

A step into the unknown

(The time to blink our eyes and we’re gone)

Free from all fears

(Before we die)

Crave the peace of our earth

(Crave our immortality)

Finally back to the place we belong

(As the memory resides in our name and fills the hearts)

Lone, my body rests

May the earth lie lightly upon my defenseless spoils

Void, epiphany of absence

Fading all my senses into the eternal night

Vacuum

Time, the day we’ll be gone

(Time, illusion of our mind)

The sleep of no return

(The nemesis of the most foolish longing)

Where everything’s clear

(Eternity is)

Fame resounds in the words

(Fame, when back to dust again, is inert)

The true epitaph that will live forever

(And all that remains, it can be love or)

Pain, afflicting the hearts

(Pain we inflicted on other men)

Infecting the souls

(Infernal torment lasts for the ones we leave behind)

It’s carved in the memories of our sons

(Face, oh, who we really are)

Face what we’ve become

(Laid bare before the highest judge, the memory)

It shapes in the mirror a man we don’t know

Shine

Before returning to dust

Accept the finite nature of flesh and carpe diem

Live each day as if it’s your last

Unburdened of paralyzing dreads, move past

As the master taught us

Cold, the hand of fate

Cruel, falls down relentless the curtain on passing flesh

Death, the close of existence

The mother of all fears and despair of mankind

Is nothing but life

Gesloten, de ogen van de doden

Toch zie ik jullie helemaal zwart rondom mijn oude woning

Een schreeuw die de stilte doorbreekt

Klaaglied van een rouwende die pijn wegspoelt als regen

Het leven, de dag dat we weg zijn

(Leven, de grootste van alle leugens)

Een stap in het onbekende

(De tijd om met onze ogen te knipperen en we zijn weg)

Vrij van alle angsten

(Voordat we sterven)

Verlang naar de vrede van onze aarde

(Verlang naar onze onsterfelijkheid)

Eindelijk terug naar de plek waar we thuishoren

(Omdat de herinnering in onze naam staat en de harten vult)

Eenzaam, mijn lichaam rust

Moge de aarde licht op mijn weerloze buit liggen

Leegte, openbaring van afwezigheid

Al mijn zintuigen vervagen in de eeuwige nacht

Vacuüm

Tijd, de dag dat we weg zijn

(Tijd, illusie van onze geest)

De slaap van geen terugkeer

(De aartsvijand van het meest dwaze verlangen)

Waar alles duidelijk is

(Eeuwigheid is)

Roem weerklinkt in de woorden

(Beroemdheid, als ze weer tot stof is, is inert)

Het ware grafschrift dat voor altijd zal leven

(En het enige dat overblijft, het kan liefde zijn of)

Pijn, die de harten kwelt

(Pijn die we andere mannen hebben toegebracht)

De zielen infecteren

(helse kwelling duurt voor degenen die we achterlaten)

Het is gegraveerd in de herinneringen van onze zonen

(Gezicht, oh, wie we werkelijk zijn)

Onder ogen zien wat we zijn geworden

(Blootgelegd voor de hoogste rechter, de herinnering)

Het vormt in de spiegel een man die we niet kennen

Schijnen

Alvorens tot stof terug te keren

Accepteer de eindigheid van vlees en carpe diem

Leef elke dag alsof het je laatste is

Ontlast van verlammende dreads, ga voorbij

Zoals de meester ons leerde

Koud, de hand van het lot

Wreed, valt meedogenloos naar beneden het gordijn op passerend vlees

Dood, het einde van het bestaan

De moeder van alle angsten en wanhoop van de mensheid

Is niets anders dan leven?