Des Kriegers Sohn - Feuerschwanz

Liebend umschlungen, ein allerletzter Kuss

Der Abschied fällt ach so schwer

Weine nicht Weib, was sein muss, das muss

Der Tod im Kampf ist es mir wert

Schluchzend und weinend bleibt sie zurück

Als er ritt von dannen durchs Tor

Auf Kameraden zum Ruhm und zum Glück

Der Ruf der Schlacht eilt uns zu vor

Seit einem Jahr fehlt er ihr sehr

Sie weiß nicht, wie ihm geschieht

Ihr Sohn ward geboren, ein schönes Kind

Das Einzige, was vom ihm blieb

Und sie steht an den Zinnen und wartet auf ihn

Doch kein Reiter erscheint in der Nacht

Und sie steht an den Zinnen, verzehrt sich nach ihm

Doch der Wind hat ihr keine Kund gebracht

Und sie steht unten am Wasser und friert in der Nacht

Doch die Tränen verschwinden im See

Dort wo sie zu zweit schöne Stunden verbracht

Da tut ihr die Kälte nur weh

Derweil der Mann zeigt, was er kann

Nicht auf dem Schlachtfeld, das Freudenhaus dann

Hurend und zechprellend zieht er durch die Stadt

Saufend und singend, sein Weib vergessen hat

Der niederen Gelüste Lohn spricht er zu:

Trinkt aus Brüder, und schreit laut Prost!

Sie weiß nichts davon, sie glaubt ihn verloren

Nur einer spendet ihr Trost

Und sie steht an den Zinnen und wartet auf ihn

Doch kein Reiter erscheint in der Nacht

Und sie steht an den Zinnen, verzehrt sich nach ihm

Doch der Wind hat ihr keine Kund gebracht

Und sie steht unten am Wasser und friert in der Nacht

Doch die Tränen verschwinden im See

Dort wo sie zu zweit schöne Stunden verbracht

Da tut ihr die Kälte nur weh

Der Tag seiner Rückkehr ward ein großes Fest

Die ganze Stadt ward auf den Beinen

Doch zwischen den beiden, das spürten sie jetzt

War etwas nicht ganz wie zuvor

Die Leute, sie munkelten, starrten sie an

Den Jungen, den Recken und sie

Wie dieser Mann sein Vater sein kann

Mit blauen Aug und schwarzem Haar

Mit einem Mal wurde es klar

Dem Vater wurde gewahr

Das sein Sohn dem Stallbursch'

Wie aus dem Gesicht geschnitten war

Liefdevol omarmd, een allerlaatste kus

Afscheid nemen is zo moeilijk

Huil niet vrouw, wat moet, moet zijn

Dood in de strijd is het mij waard

Ze blijft snikken en huilen

Toen hij vandaar door de poort reed

Aan kameraden van roem en fortuin

De roep van de strijd gaat ons vooraf

Ze heeft hem een ​​jaar heel erg gemist

Ze weet niet wat er met hem gebeurt

Haar zoon werd geboren, een prachtig kind

Het enige dat nog van hem over is

En ze staat bij de kantelen en wacht op hem

Maar er verschijnt geen rijder in de nacht

En ze staat op de kantelen, verlangend naar hem

Maar de wind bracht haar geen nieuws

En ze staat bij het water en bevriest 's nachts

Maar de tranen verdwijnen in het meer

Daar waar ze leuke uurtjes samen doorbrachten

De kou doet haar alleen pijn

Ondertussen laat de man zien wat hij kan

Niet op het slagveld, dan het bordeel

Hoeren en kauwen, hij beweegt zich door de stad

Drinken en zingen, zijn vrouw is het vergeten

Hij kent de beloning van lage verlangens toe:

Drink van broeders en schreeuw luid gejuich!

Ze weet er niets van, ze denkt dat hij verdwaald is

Slechts één troost haar

En ze staat bij de kantelen en wacht op hem

Maar er verschijnt geen rijder in de nacht

En ze staat op de kantelen, verlangend naar hem

Maar de wind bracht haar geen nieuws

En ze staat bij het water en bevriest 's nachts

Maar de tranen verdwijnen in het meer

Daar waar ze leuke uurtjes samen doorbrachten

De kou doet haar alleen pijn

De dag van zijn terugkeer was een geweldig festival

De hele stad stond op

Maar tussen de twee voelden ze dat nu

Iets was niet helemaal zoals voorheen

Mensen, zeiden ze, staarden naar hen

De jongen, de krijger en haar

Hoe deze man zijn vader kan zijn

Met blauwe ogen en zwart haar

Het werd ineens duidelijk

De vader werd zich bewust

Dat zijn zoon de staljongen

Zoals uit het gezicht geknipt