Les gens riaient - Fernandel

Je ne sais pas pourquoi, quand je parlais, les gens riaient

Je ne sais pas pourquoi, depuis toujours, c'était comme ça

A l'école, déjà tout enfant,

Lorsque je répondais: «Présent !»

Toute la classe, riait, riait !

Et ces rires, me rendaient triste…

Mais la vie n’est pas une scène

Et souvent j’avais de la peine

Et les gens, qui riaient sans savoir

C’est bizarre…

Comme tout le monde, j’ai eu vingt ans,

Je suis parti au régiment,

Tous mes copains, riaient, riaient !

Et ces rires, me rendaient triste…

J'étais toujours sur la sellette,

Comme un troupier d’une opérette.

Les gens riaient sans savoir,

C’est bizarre…

Puis un jour, j’ai connu l’amour,

J’ai dit: «Je t’aimerai toujours !»

Mais la fille, riait, riait !

Et ses rires m’ont rendu triste…

J’me suis dit: «T'as pas trop de veine.»

Mais j’ai eu beaucoup de la peine.

Les gens riaient de me voir,

C’est bizarre…

Un jour j’en ai fait mon métier

Un peu forcé, presque obligé,

Et le public, riait, riait !

Et je n'étais plus triste !

J’avais trouvé mon existence

Et quelquefois quand je repense

Aux gens qui riaient de me voir

C’est bizarre…

Maintenant, je sais pourquoi, quand je parlais, les gens riaient

Maintenant, je sais pourquoi, quand j’suis heureux comme ça

Ik weet niet waarom mensen lachten toen ik aan het praten was

Ik weet niet waarom het altijd zo is geweest

Op school, al als kind,

Toen ik antwoordde: "Aanwezig!"

De hele klas, lachen, lachen!

En die lach maakte me verdrietig...

Maar het leven is geen toneel

En vaak had ik pijn

En de mensen, die lachten zonder het te weten

Het is raar...

Net als iedereen was ik twintig,

Ik ging naar het regiment,

Al mijn vrienden lachten, lachten!

En die lach maakte me verdrietig...

Ik zat altijd in de hete stoel,

Als een gezelschap uit een operette.

Mensen lachten zonder het te weten,

Het is raar...

Toen op een dag kende ik liefde,

Ik zei: "Ik zal altijd van je houden!"

Maar het meisje lachte, lachte!

En zijn lach maakte me verdrietig...

Ik dacht bij mezelf: "Je hebt niet al te veel geluk."

Maar ik had veel pijn.

Mensen lachten om mij te zien,

Het is raar...

Op een dag maakte ik er mijn werk van

Een beetje geforceerd, bijna geforceerd,

En het publiek lachte, lachte!

En ik was niet meer verdrietig!

Ik had mijn bestaan ​​gevonden

En soms als ik eraan terugdenk

Aan mensen die lachten om mij te zien

Het is raar...

Nu weet ik waarom mensen lachten toen ik aan het praten was

Nu weet ik waarom, als ik zo gelukkig ben