Nature of Rain - Fade

As I walk through myself, the darkness of my soul

Far away I will be, deep where you can’t find me

Seek the path of the heart, the arc of a lifetime

Even though you’re scared to look

Maybe lose your mind — we are what we lose

It never seems to end, it’s such a lonely feeling

You’re there with open arms, fading into silence

The fear of what you’d see when you gazed within me

Bottomed out, yet I’m still so afraid of the fall, the nature of rain

As I walk through myself, the rain falls on my soul

Turning all of the tears that I’ve cried into seeds of joy

Even through all the pain, you can’t give up on life

I just needed to die once to appreciate how good alive feels

It never seems to end, it’s such a lonely feeling

You’re there with open arms, fading into silence

The fear of what you’d see when you gazed within me

Bottomed out, yet I’m still so afraid of the fall, the nature of rain

As I stare into infinity, I see the man that I could be

Forgiveness is there — we all make mistakes

So many reasons to give up

But on the road of life I’d rather go out walking

It’s time for this to end, it’s such a lonely feeling

You’re there with open arms, fading into silence

The fear of what you’d see when you gaze within me is free now

Bringing me back to the start, the shape of the human heart is love

Slowly down, I will fall like the rain

And from the womb of the clouds is where I am reborn

Terwijl ik door mezelf loop, de duisternis van mijn ziel

Ver weg zal ik zijn, diep waar je me niet kunt vinden

Zoek het pad van het hart, de boog van je leven

Ook al ben je bang om te kijken

Misschien verlies je je verstand — we zijn wat we verliezen

Er lijkt nooit een einde aan te komen, het is zo'n eenzaam gevoel

Je bent daar met open armen, verdwijnend in stilte

De angst voor wat je zou zien als je in mij keek

Dieptepunt, maar ik ben nog steeds zo bang voor de herfst, de aard van regen

Terwijl ik door mezelf loop, valt de regen op mijn ziel

Ik verander alle tranen die ik heb gehuild in zaden van vreugde

Ondanks alle pijn, kun je het leven niet opgeven

Ik moest maar een keer doodgaan om te waarderen hoe goed het leven voelt

Er lijkt nooit een einde aan te komen, het is zo'n eenzaam gevoel

Je bent daar met open armen, verdwijnend in stilte

De angst voor wat je zou zien als je in mij keek

Dieptepunt, maar ik ben nog steeds zo bang voor de herfst, de aard van regen

Terwijl ik in het oneindige staar, zie ik de man die ik zou kunnen zijn

Vergeving is er - we maken allemaal fouten

Zoveel redenen om op te geven

Maar op de weg van het leven ga ik liever wandelen

Het is tijd dat hier een einde aan komt, het is zo'n eenzaam gevoel

Je bent daar met open armen, verdwijnend in stilte

De angst voor wat je zou zien als je in mij kijkt, is nu gratis

Om me terug te brengen naar het begin, de vorm van het menselijk hart is liefde

Langzaam, ik zal vallen als de regen

En uit de schoot van de wolken ben ik herboren