Spleen - Evereve

Quand le ciel bas et lourd pese comme un couvercle

Sur l’esprit gemissant en proieaux longs ennuis,

Et que de l’horizon embrassant tout le cercle

Il nous verse un jour noir plus triste que les nuits;

Quand la terre est changee en un cachot humide,

Ou l’Esperance, comme une chauve-souris,

S’en va battant les murs de son aile timide

Et ce cognantla tete a des plafonds pourris;

Quand la pluie etalant ses immenses trainees

D’une vaste prison imite les barreaux,

Et qu’un peuplemuet d’infames araignees

Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux,

Des cloches tout a coup sautent avec furie

Et lancent vers le ciel un affreux hurlement,

Ainsi que des esprits errants et sans patrie

Qui se mettent a geindre opiniatrement.

Wanneer de lage zware lucht weegt als een deksel

In de geest kreunend in lange ellende,

En die van de horizon die de hele cirkel omarmt

Hij schenkt ons een zwarte dag droeviger dan de nachten;

Als de aarde verandert in een vochtige kerker,

Of Hoop, als een vleermuis,

Gaat tegen de muren van zijn schuchtere vleugel slaan

En dit headbangen heeft rotte plafonds;

Wanneer de regen zijn immense strepen uitspreidt

Van een enorme gevangenis imiteert de tralies,

En een stom volk van beruchte spinnen

Komt zijn netten diep in onze hersenen uitwerpen,

Bellen springen plotseling van woede

En verhef een vreselijk gehuil naar de hemel,

Evenals zwervende en dakloze geesten

Die koppig beginnen te zeuren.