Fields Of Ashes - Evereve

Our life flourished amid a brown Mother Earth

Broke through the rocks, broke through straight towards the sun

Stygian light winks through the clouds

Retched into this heart of mine

Shines onto my life from nothingness

And I ravished the rays of sunshine

Unfinished we participate in the run of life, our inner strife

Hidden inside us the need to end, to end our pain

One with nature, spoilt, without a zest for life

Sparkling bodies embraced by ebony nights

«Sometimes all our words are inadequate for the burden of our hearts»

Once ashes we will be and still the hunger for a new life

Or a soon coming death

And the dust we will crumble to will be the companion

Of the four winds wailing over our souls

The ashes still the hunger of a new coming death

The dust is the companion of the four winds from our hearts

Ons leven bloeide te midden van een bruine Moeder Aarde

Brak door de rotsen, brak door recht naar de zon toe

Stygisch licht knipoogt door de wolken

Gekoesterd in dit hart van mij

Schijnt vanuit het niets op mijn leven

En ik verrukte de zonnestralen

Onvoltooid nemen we deel aan de loop van het leven, onze innerlijke strijd

Verborgen in ons de behoefte om te eindigen, om een ​​einde te maken aan onze pijn

Eén met de natuur, verwend, zonder levensvreugde

Sprankelende lichamen omarmd door ebbenhouten nachten

«Soms zijn al onze woorden ontoereikend voor de last van ons hart»

Eenmaal in de as zullen we zijn en nog steeds de honger naar een nieuw leven

Of een spoedig naderende dood

En het stof waarin we zullen afbrokkelen, zal de metgezel zijn

Van de vier winden die jammeren over onze zielen

De as is nog steeds de honger naar een nieuwe komende dood

Het stof is de metgezel van de vier winden uit ons hart