Silence - Esoteric

I lift my head.

but there is no reason to move

Time

Takes from us the years we build

What can be lost within a day

Words may pass

Time has no mercy upon truth

Crushing all in its path

Reason is lost here

Leaving us alone with the questions

This bizarre metaphoric game

Unravels like some predestined curse

Each player sees the charade

A hapless parade of what must be

But still we play

So many lines

Entangled amongst frantic visions

Cascade this horrific journey

And where does this plane take us?

To escape?

To lose that which makes us?

Emotion never dies

It only becomes distant with time

Memories fade, onward towards bitter end

My head it aches

As yet another day unfolds

Faces of anger

Ironed into my skin

And to pass away, knowing only silence

Ik hef mijn hoofd op.

maar er is geen reden om te verhuizen

Tijd

Ontneemt ons de jaren die we bouwen

Wat kan binnen een dag verloren gaan?

Woorden kunnen voorbijgaan

Tijd heeft geen medelijden met de waarheid

Alles op zijn pad verpletterend

Reden is hier verloren

Ons alleen laten met de vragen

Dit bizarre metaforische spel

Ontrafelt als een voorbestemde vloek

Elke speler ziet de poppenkast

Een ongelukkige parade van wat moet zijn

Maar toch spelen we

Zoveel regels

Verstrikt tussen waanzinnige visioenen

Cascadeer deze gruwelijke reis

En waar brengt dit vliegtuig ons naartoe?

Ontsnappen?

Om dat te verliezen wat ons maakt?

Emotie sterft nooit

Het wordt alleen maar afstandelijk met de tijd

Herinneringen vervagen, verder naar het bittere einde

Mijn hoofd doet pijn

Terwijl er zich weer een nieuwe dag ontvouwt

Gezichten van woede

In mijn huid gestreken

En om te overlijden, alleen maar stilte kennende