Frostbite - Erra

Frostbit fingers.

Frostbit fingertips caress the razor’s edge.

Cold ideals implanting themselves inside my head.

Inadvertent gestures given effortlessly by my limbs.

Complacency of warmth never sets in.

This is an endless winter.

One where the air gets thinner.

A proclamation to the clement seasons.

War without a rhyme or reason.

Turmoil is elemental and so simplistic a feature.

Though personal and integral, I cannot bear to brace this creature.

Brace this creature.

This creature.

It’s becoming deeper.

This feeling urges my cliffs steeper.

Stepping closer to see the fall.

Negligence consumes my all.

Have I let go?

Have I let go of what I am?

I stand here with unclenched hands.

Retreating into my own.

Enduring this all alone.

I scream to remember passion.

Unheard emotions in breathtaking fashion.

Frostbit fingers.

Frostbit fingertips caress the razor’s edge.

Cold ideals implanting themselves inside my head.

We are all the same;

unique and indifferent.

Living as if this cryptic fever is isolated, but it isn’t.

Have I let go of what I am?

I stand here with unclenched hands.

Retreating into my own.

Enduring this all alone.

All alone.

Have I let go of what I am?

Of what I am?

Frostbit vingers.

Frostbit vingertoppen strelen de rand van het scheermes.

Koude idealen die zich in mijn hoofd nestelen.

Onbedoelde gebaren die moeiteloos door mijn ledematen worden gegeven.

Zelfgenoegzaamheid van warmte treedt nooit op.

Dit is een eindeloze winter.

Een waar de lucht dunner wordt.

Een proclamatie tot de milde seizoenen.

Oorlog zonder rijm of reden.

Onrust is elementair en zo simplistisch een functie.

Hoewel persoonlijk en integraal, kan ik het niet verdragen om dit wezen te steunen.

Zet je schrap voor dit wezen.

Dit wezen.

Het wordt dieper.

Dit gevoel dwingt mijn kliffen steiler te worden.

Stap dichterbij om de herfst te zien.

Nalatigheid verteert mijn alles.

Heb ik losgelaten?

Heb ik losgelaten wat ik ben?

Ik sta hier met ontgrendelde handen.

Terugtrekken in de mijne.

Dit helemaal alleen doorstaan.

Ik schreeuw om passie te onthouden.

Ongehoorde emoties op een adembenemende manier.

Frostbit vingers.

Frostbit vingertoppen strelen de rand van het scheermes.

Koude idealen die zich in mijn hoofd nestelen.

We zijn allemaal hetzelfde;

uniek en onverschillig.

Leven alsof deze cryptische koorts geïsoleerd is, maar dat is het niet.

Heb ik losgelaten wat ik ben?

Ik sta hier met ontgrendelde handen.

Terugtrekken in de mijne.

Dit helemaal alleen doorstaan.

Helemaal alleen.

Heb ik losgelaten wat ik ben?

Van wat ik ben?