Hippie Radio - Eric Church

My daddy had a Pontiac on the beige-er side of yellow

He was a young man then and I was a little fella

I’d play in that bench back seat and listen to the songs get sung

He couldn’t carry a tune in a bucket but he’d sing at the top of his lungs

«Carry On My Wayward Son» on the hippie radio

Songs about the flower babies and the birth of rock and roll

And I was the band, and I would stand and we’d bounce down the road

A boy and his dad in a Pontiac and a hippie radio

Can’t' remember if it was seventeen, maybe eighteen is right

But I’ll never forget those baby blues in the glow of that dashboard light

I’d won her heart the week before and it was hot right from the start

I busted her brother Billy’s mouth for makin' fun of my car

It was «White Wedding» and «Rebel Yell» on the hippie radio

I was a «Werewolf in London,» and she was «Lady Marmalade"'s soul

And I’d crank the band, take her hand and we’d pull off back a road

A boy and his girl in a Pontiac, and a hippie radio

Four years and seven days from tying cans to the bumper

I was pacing a maternity floor, my flower baby was a mother

My hands were shaking as we were leaving, taking our boy home

My heart was full and in my head I could hear a long, long song

Cat’s in the cradle and the silver spoon on the hippie radio

A-B-C, 1−2-3, don’t blink or he’ll be gone

And I took her hand and she just smiled with a look that said, «I know»

A boy and his dad and a boy and his girl and a Pontiac

And a hippie radio

Mijn vader had een Pontiac aan de beige-er kant van geel

Hij was toen een jonge man en ik was een kleine jongen

Ik zou op die achterbank van de bank spelen en luisteren naar de liedjes die gezongen worden

Hij kon geen deuntje in een emmer dragen, maar hij zou uit volle borst zingen

«Carry On My Wayward Son» op de hippieradio

Liedjes over de bloemenbaby's en de geboorte van rock and roll

En ik was de band, en ik zou staan ​​en we zouden op de weg stuiteren

Een jongen en zijn vader in een Pontiac en een hippieradio

Ik kan me niet herinneren of het zeventien was, misschien is achttien goed

Maar ik zal die babyblues nooit vergeten in de gloed van dat dashboardlampje

Ik had de week ervoor haar hart gewonnen en het was vanaf het begin heet

Ik brak de mond van haar broer Billy om grappen te maken over mijn auto

Het was «White Wedding» en «Rebel Yell» op de hippieradio

Ik was een «Weerwolf in Londen» en zij was de ziel van «Lady Marmalade»

En ik zou de band aanzwengelen, haar hand pakken en we zouden een weg teruggaan

Een jongen en zijn meisje in een Pontiac en een hippieradio

Vier jaar en zeven dagen van het vastbinden van blikjes aan de bumper

Ik ijsbeerde op een kraamafdeling, mijn bloemenbaby was een moeder

Mijn handen trilden toen we weggingen en onze jongen mee naar huis namen

Mijn hart was vol en in mijn hoofd hoorde ik een lang, lang lied

Kat in de wieg en de zilveren lepel op de hippieradio

A-B-C, 1−2-3, niet knipperen of hij is weg

En ik pakte haar hand en ze glimlachte gewoon met een blik die zei: «Ik weet het»

Een jongen en zijn vader en een jongen en zijn meisje en een Pontiac

En een hippieradio