Shalimar - Enzo Enzo

C'était quand j'étais lasse

Que ce monde est ancien !

J’ignorais tout encore

Jusqu’au nom de Guerlain

J’infusais mes faïences

D’une drôle de verveine

C'était quand j'étais lasse

Au milieu d’années vaines

J’avais vingt ans, je crois,

Il y a longtemps à peine

Tu aimais Pessoa

Tu récitais Verlaine

Dans les champs de pavot

J’en ai pris de la graine

Quelle heure est-il en Inde?

Quelle nuit te fait sienne?

J’aimerais tant que les hommes, enfin,

Ne portent plus qu’un seul parfum

Celui du soir

Dans les jardins de Shalimar

J’ai laissé notre amour

Pour qu’enfin il repose

Dans le baume de Bergame

Et l’essence des roses

J’avais ouvert les yeux

Et sur tes paupières closes

J’ai versé une larme

Et puis au petit jour

J’ai repris le chemin

Bien sûr que j’ai eu peur

J’ai connu des bonheurs

J’ai serré d’autres mains

Avant que vienne l’heure

D'être quelqu’un de bien

Je suis quelqu’un de mieux

Cela me semble loin

J’aimerais tant que l’amour, enfin,

Ait la douceur de ce parfum

Celui du soir

Dans les jardins de Shalimar

De Shalimar

Je n’ai plus rien à craindre

Je n’ai plus rien à feindre

Et je vais du passé

Qui nous lie l’un à l’autre

Et la douceur étendre

Et la douleur éteindre

Quelle heure est-il en Inde?

Quel soleil est le nôtre?

J’aimerais tant que l’amour, enfin,

Ait la douceur de cet instant

Celui du soir

Dans les jardins de Shalimar

De Shalimar

Het was toen ik moe was

Hoe oud is deze wereld!

Ik wist nog steeds niets

Tot de naam van Guerlain

Ik heb mijn aardewerk doordrenkt

Van een grappige verbena

Het was toen ik moe was

In het midden van verspilde jaren

Ik was twintig, geloof ik,

Niet lang geleden

Je hield van Pessoa

Je reciteerde Verlaine

In de papavervelden

Ik nam het zaad

Hoe laat is het in Indië?

Welke nacht heb je?

Ik zou zo graag willen dat mannen, eindelijk,

Draag nu maar één geur

de avond

In de tuinen van Shalimar

Ik verliet onze liefde

Zodat hij eindelijk rust

In de balsem van Bergamo

En de essentie van rozen

Ik had mijn ogen geopend

En op je gesloten oogleden

ik heb een traan gelaten

En dan bij zonsopgang

Ik nam het pad

Natuurlijk was ik bang

Ik heb geluk gekend

Ik schudde andere handen

Voordat het zover is

Een goed mens zijn

Ik ben iemand beter

Het lijkt ver weg

Ik zou zo graag willen dat liefde, eindelijk,

Geniet van de zoetheid van deze geur

de avond

In de tuinen van Shalimar

Van Shalimar

Ik heb niets meer te vrezen

Ik heb niets meer om te doen alsof

En ik ga uit het verleden

dat ons samenbindt

En de zoetheid verspreidde zich

En de pijn dooft

Hoe laat is het in Indië?

Welke zon is van ons?

Ik zou zo graag willen dat liefde, eindelijk,

Geniet van de zoetheid van dit moment

de avond

In de tuinen van Shalimar

Van Shalimar