Melancholia - Entheos

Face first into the new day

The lights are shining more

Than they ever gleamed before

Sweating swirling anxious as ever

The time it melts away

My nails grinding against floorboard

Pleading with it just to stay

My inaction become what define me

I feel pressure wearing me thin

Impatiently I’ll await the day

When these tidal waves settles again

I wish that I had more time

And could be everywhere at once

My apologies for the distance

I’ve placed many miles between us

But the only thing I’ve come to get comfort in

Is the progression

Of the restless souls

Onward to a further destination

And yes the future

Thought it’s dark from this perspective

When nothing will ever stay the same

And every dormant dream that I have imagined

Is brought to life but never as I planned

I want to drown in the daylight’s radiance

Let the morning sun into my skin

And feel the calm again

If only from the bright beginning

We were conditioned for the end

We’ve grown so self absorbed

As this life is ours eternally

We’ve grown so accustomed to settling down

And day to day

But this city moves forward with or without me

And everyone I love they are fading away

Thought it seems as if I’m sure

As if I weighed everything

I’ve decision that are haunting me

And I cannot evade

All I’ve ever known is blackness

Now even blackness fades

If I am the creator what is this void I have shaped

We always say, «I will be seeing you again.»

But what if that day never comes

Then I’ll be seeing you in the bitter end

But what if this life is all we’re ever meant to become

I always seems to let my thought destroy me from the inside out

It’s just a matter of time

Gezicht eerst de nieuwe dag in

De lichten schijnen meer

Dan ze ooit glommen

Zweten wervelend angstig als altijd

De tijd dat het wegsmelt

Mijn nagels schuren tegen de vloerplaat

Smeek er gewoon om te blijven

Mijn passiviteit wordt wat mij definieert

Ik voel de druk waardoor ik dun ben

Ongeduldig wacht ik de dag af

Wanneer deze vloedgolven weer gaan liggen

Ik wou dat ik meer tijd had

En kan overal tegelijk zijn

Mijn excuses voor de afstand

Ik heb veel mijlen tussen ons geplaatst

Maar het enige waar ik troost in heb gezocht

Is de voortgang?

Van de rusteloze zielen

Verder naar een verdere bestemming

En ja de toekomst

Dacht dat het vanuit dit perspectief donker was

Wanneer niets ooit hetzelfde zal blijven

En elke slapende droom die ik me heb voorgesteld

Wordt tot leven gebracht, maar nooit zoals ik had gepland

Ik wil verdrinken in de glans van het daglicht

Laat de ochtendzon in mijn huid

En voel de rust weer

Al was het maar vanaf het heldere begin

We waren geconditioneerd voor het einde

We zijn zo opgegaan in onszelf

Aangezien dit leven voor eeuwig van ons is

We zijn zo gewend geraakt aan ons settelen

En van dag tot dag

Maar deze stad gaat vooruit met of zonder mij

En iedereen van wie ik hou, vervagen

Dacht dat het lijkt alsof ik het zeker weet

Alsof ik alles heb gewogen

Ik heb beslissingen die me achtervolgen

En ik kan er niet omheen

Alles wat ik ooit heb gekend is zwartheid

Nu vervaagt zelfs zwartheid

Als ik de maker ben, wat is dan deze leegte die ik heb gevormd?

We zeggen altijd: "Ik zal je weer zien."

Maar wat als die dag nooit komt?

Dan zie ik je op het bittere einde

Maar wat als dit leven alles is wat we ooit zouden moeten worden?

Ik lijkt me altijd van binnenuit te laten vernietigen door mijn gedachten

Het is gewoon een kwestie van tijd