Appell an die Muse - Endraum

Es kreist ein Wind

Der süß wie Honig in mich dringt

Es umgibt ein Zypressenhain

Mein Sein

Und Lichterloh

Streichelt eine Flut von Schattenhalmen

Mein Gesicht

Meine Hand

Liebkost die Form eines weißen Steines

Der schon lange schläft

Im Wiesengrund

Meine Finger

Entdecken des Steines stolze Brust

Der in sich Kälte und Verlangen birgt

Es beginnt eine Zeit

In der meine Sinne wirklich leben

Liegend verfolgen der Stein und ich

Tanzende Schatten

Die vereinen sich — am Wiesengrund

Liegend im Sonnenschein

In mitten des Zypressenhains

Schweben unsere Schatten — ganz allein

Meine Finger berühren Hüllen der Augen

Und die Wölbung eines Mundes

Der spricht

Er draait een wind

Wie penetreert me zoet als honing

Het is omgeven door een cipressenbos

mijn bestaan

en lichten

Streelt een vloed van schaduwzwaarden

Mijn gezicht

Mijn hand

Streelt de vorm van een witte steen

wie heeft er lang geslapen?

In de wei reden

Mijn vingers

De trotse borst van de steen ontdekken

Wie verbergt in zichzelf kou en verlangen?

Een tijd begint

Waarin mijn zintuigen echt leven

Liggend volgen de steen en ik

Dansende schaduwen

Ze verenigen zich - op de Wiesengrund

Liggend in de zon

Midden in het cipressenbos

Onze schaduwen drijven — helemaal alleen

Mijn vingers raken de deksels van de ogen

En de uitstulping van een mond

hij spreekt