Albatros - Endraum

Wörter die fallen

wie tropfen des regens

in flimmernder nacht

versickern so langsam, endgültig

im bildnis der zeit

verschollen, vergraben steigen dämpfe so sacht

nach jahren der stille, die um sie gebracht

Es gleitet ein körper der stille

durch naßkalte nacht

es suchen versteinerte blicke

über täler, die verboregn in rätsel gehüllt

Nacht für nacht

kreist ein körper der stille

der einsam gemacht

durch wälder

voll bilder

voll töne

voller gedanken — die schlafen, die ruhen

ist die stille die zuflucht?

woorden die vallen

als regendruppels

in glinsterende nacht

zo langzaam wegsijpelen, eindelijk

in het beeld van de tijd

verloren, begraven, dampen stijgen zo zachtjes op

na jaren van stilte die haar tot stand hebben gebracht

Een lichaam van stilte glijdt

door een natte en koude nacht

versteende blikken zijn er naar op zoek

over valleien die verboreg gehuld in raadsels

Nacht voor nacht

een lichaam van stilte cirkels

die eenzaam heeft gemaakt

door bossen

vol met foto's

vol tonen

vol gedachten - zij die slapen, die rusten

is stilte de toevlucht?