Phonographic Memory - Elvis Costello

«We have not come so much to a fork in the road, as a fork on the plate,

scraping the last lick off the gravy train of history»

There was nervous laughter round from the dais that rolled outwards through the

crowd on a breeze that rustled flags and banners.

It was the voice of Orson Welles, his baritone coming to us over decades of

dead silence through a metallic tannoy, each word meticulously tape-spliced

from various soundtracks and radio broadcasts in the Library of Congress.

It wowed the crowd before it fluttered and faltered as the powder of lost oxide

caused a catch in his voice just as the spool ran out.

Curiously, the simulated address seemed to be delivered in the same, strange,

stage-Irish accent that Welles had possibly purloined from the actor,

Michael MacLiammóir, when he had bluffed his way onto the Dublin stage as a

teenager.

Now it was just one in a queue of immigrant inflections that might have taken

the day.

It was also the voice that Orson had used in «Lady From Shanghai».

You know, the one with the shootout amidst the shattered reflections of fun

house mirrors.

Few remembered that motion picture now.

One man in the third row remarked to his wife that he seemed to remember this

voice selling him sweet sherry in his youth but there were many in the crowd

who knew nothing of this «Citizen"and the «Kane"he had once raised,

back when the worst one could imagine was an invasion from another sphere.

After the peace was negotiated and the internet switched off, knowledge

returned to its medieval cloister, in this and that illuminated volume,

the jealous possession of the pious and the superstitious, who might once

again wield ignorance like a scythe.

There were but dimly remembered facsimiles after many of the public libraries

had been torched.

Untouched books now went for the price of a Vuitton handbag.

Ever since the U.S. Mint was sucked dry and spat out, bookworms paid for rare

tomes with wheelbarrows full of banknotes, some of them worthless Confederate

money, stashed in plinths of various toppled statues.

They bartered it on a Mississippi square with the irony and arrogance of

victors.

None of it helped the healing.

Yet in the absence of a noble woman or a statesman equal to the task,

a tireless engineer had magically assembled the random words of Welles'

oration into a speech worthy of the occasion from the depths of the national

archive.

President Swift gave a slight, shy smile of pearl and pillar-box red and began

to sing a plain song of her acceptance.

«We zijn niet zozeer gekomen tot een splitsing in de weg, als een splitsing op het bord,

de laatste lik van de jus van de geschiedenis schrapen»

Er klonk nerveus gelach vanaf het podium dat naar buiten rolde door de

menigte op een briesje dat vlaggen en spandoeken ritselde.

Het was de stem van Orson Welles, zijn bariton die al tientallen jaren naar ons toekomt

doodse stilte door een metalen tannoy, elk woord minutieus met tape verbonden

van verschillende soundtracks en radio-uitzendingen in de Library of Congress.

Het maakte indruk op de menigte voordat het fladderde en haperde als het poeder van verloren oxide

veroorzaakte een hapering in zijn stem net toen de spoel opraakte.

Vreemd genoeg leek het gesimuleerde adres te worden afgeleverd in hetzelfde, vreemde,

toneel-Iers accent dat Welles mogelijk van de acteur had gestolen,

Michael MacLiammóir, toen hij zich een weg naar het Dublin-podium had gebluft als een

tiener.

Nu was het slechts één in een rij van verbuigingen van immigranten die mogelijk had geduurd

de dag.

Het was ook de stem die Orson had gebruikt in «Lady From Shanghai».

Je weet wel, degene met de schietpartij te midden van de verbrijzelde reflecties van plezier

huis spiegels.

Weinigen herinnerden zich die film nu.

Een man op de derde rij zei tegen zijn vrouw dat hij zich dit leek te herinneren

stem die hem zoete sherry verkocht in zijn jeugd, maar er waren velen in de menigte

die niets wist van deze «Burger» en de «Kane» die hij ooit had grootgebracht,

toen het ergste dat je je kon voorstellen een invasie was vanuit een andere sfeer.

Nadat er over de vrede was onderhandeld en het internet was uitgeschakeld, kwam kennis

keerde terug naar zijn middeleeuwse klooster, in dit en dat verlichte volume,

het jaloerse bezit van de vrome en de bijgelovige, die ooit...

weer onwetendheid hanteren als een zeis.

Er waren maar vaag herinnerde facsimile's na veel van de openbare bibliotheken

was in brand gestoken.

Ongerepte boeken gingen nu voor de prijs van een Vuitton-handtas.

Sinds de Amerikaanse munt drooggezogen en uitgespuugd werd, betaalden boekenwurmen voor zeldzame

boekdelen met kruiwagens vol bankbiljetten, sommige waardeloos Confederate

geld, opgeborgen in sokkels van verschillende omgevallen standbeelden.

Ze ruilden het op een Mississippi-plein met de ironie en arrogantie van

overwinnaars.

Niets van het hielp de genezing.

Maar bij afwezigheid van een edele vrouw of een staatsman die geschikt is voor deze taak,

een onvermoeibare ingenieur had op magische wijze de willekeurige woorden van Welles'

oratie in een toespraak die de gelegenheid waardig is uit de diepten van de nationale

archief.

President Swift schonk een kleine, verlegen glimlach van parelmoer en pilaarrood en begon

om een ​​eenvoudig lied van haar acceptatie te zingen.