The Drover's Ballad - Elton John

From the sunburnt plains of far off North Australia

Came a fella born to ride the wide brown land

Oh he grew up running wild

But soon by all was styled

As the country’s greatest-ever droving man

Oh his legend rode the winds from Broome to Darwin

They loved and loathed him right from end to end

For when the drover gave his heart

To a girl whose skin was dark

From that day on he was no white man’s friend

chorus

So goes The Drover’s story, you’ll hear it near and far

And in the end it’s all he’ll ever own

It says the outcast is a free man

If he sleeps under the stars

Makes the blanket of the southern skies his home

Then they called him up to fight for Mother England

In a far off war that spilled his brother’s blood

Inside the jaws of Hell

Where both his brothers fell

He just watched his faith in man die in the mud

There was no hero’s welcome for The Drover

Just a country that had turned its back on him

When he came home from the war

His sick wife, they would not cure

They let her die, for the colour of her skin

The Drover is a man of constant shadows

Haunted by his pain, his past and name

For every mile he rides

What he cannot hide,

Is the longing in his heart to love again

Van de zonverbrande vlaktes van het verre Noord-Australië

Kwam een ​​kerel geboren om het brede bruine land te berijden

Oh hij groeide op in het wild

Maar al snel was alles gestyled

Als de grootste autocoureur ooit van het land

Oh, zijn legende reed op de wind van Broome naar Darwin

Ze hielden van hem en haatten hem van begin tot eind

Want toen de veedrijver zijn hart gaf

Aan een meisje met een donkere huid

Vanaf die dag was hij geen vriend van een blanke

Refrein

Zo gaat het verhaal van The Drover, je zult het dichtbij en ver horen

En uiteindelijk is het alles wat hij ooit zal bezitten

Er staat dat de verschoppeling een vrij man is

Als hij onder de sterren slaapt

Maakt van de deken van de zuidelijke hemel zijn thuis

Toen riepen ze hem op om te vechten voor Moeder Engeland

In een verre oorlog die het bloed van zijn broer vergoot

In de kaken van de hel

Waar zijn beide broers vielen

Hij zag net zijn geloof in de mens sterven in de modder

Er was geen heldenonthaal voor The Drover

Gewoon een land dat hem de rug had toegekeerd

Toen hij thuiskwam uit de oorlog

Zijn zieke vrouw, ze zouden niet genezen

Ze lieten haar sterven, voor de kleur van haar huid

De Drover is een man van constante schaduwen

Achtervolgd door zijn pijn, zijn verleden en naam

Voor elke mijl die hij rijdt

Wat hij niet kan verbergen,

Is het verlangen in zijn hart om weer lief te hebben?