Within the Cry of Loneliness - Elnordia

Drowned in your eyes

Dark fireflies…

I can feel your fears…

Sombre oak-woods

Fill me with your fears

Within the cry

Of solitude…

Twilight Ensemble

Tempted is my soul

Seduced my fading mind…

When night appears

Rain drops it’s tears

And gloomy trees

In deep shadow sink

He sings lone ode

To the one who cries

To the one who holds

Rain clouded crying skies

Every early autumn, he is alone, all by himself in Threatening woods.

Drowned in your eyes

Sombre oak-woods

Fill me with your tears

I can feel your fears…

Of solitude…

Twilight Ensemble

But when night appears

There is no one here

Nobody cares

And nobody hears

His tender grief

To the one who wipes

Dropping tears

From gloomy clouded skies…

And still away, he is a stranger

Amongst deserted cheerless moors

And he can’t helps to be a feigner

He lies himself;

he hides within the truth

When night appears

Rain drops it’s tears

And gloomy trees

In shadow sink

The bitter taste of loneliness

Is the only sense was left in him

Astounded with the nature loveliness

He only wishes his life — a dream…

But when night appears

There’s no one here

Nobody cares

And nobody hears

Lonesome woods are at a standstill;

soon they’ll become

Gold…

But still one can hears bird’s trills;

soon they will

Be gone…

Verdronken in je ogen

Donkere vuurvliegjes…

Ik kan je angsten voelen...

Sombere eikenbossen

Vul me met je angsten

binnen de kreet

Van eenzaamheid...

Twilight Ensemble

Verleid is mijn ziel

Verleid mijn vervagende geest...

Wanneer de nacht verschijnt

Regen laat vallen, het zijn tranen

En sombere bomen

In diepe schaduw zinken

Hij zingt eenzame ode

Aan degene die huilt

Aan degene die vasthoudt

Regen bewolkt huilende luchten

Elke vroege herfst is hij alleen, helemaal alleen in de dreigende bossen.

Verdronken in je ogen

Sombere eikenbossen

Vul me met je tranen

Ik kan je angsten voelen...

Van eenzaamheid...

Twilight Ensemble

Maar als de nacht verschijnt

Er is hier niemand

Niemand geeft erom

En niemand hoort

Zijn tedere verdriet

Aan degene die veegt

tranen laten vallen

Van sombere wolkenluchten...

En nog steeds weg, hij is een vreemdeling

Tussen verlaten troosteloze heidevelden

En hij kan het niet helpen om een ​​nepper te zijn

Hij liegt zelf;

hij verbergt zich in de waarheid

Wanneer de nacht verschijnt

Regen laat vallen, het zijn tranen

En sombere bomen

In de schaduwgootsteen

De bittere smaak van eenzaamheid

Is het enige zintuig nog in hem?

Verbaasd over de schoonheid van de natuur

Hij wenst alleen zijn leven - een droom...

Maar als de nacht verschijnt

Er is hier niemand

Niemand geeft erom

En niemand hoort

Eenzame bossen liggen stil;

binnenkort worden ze

Goud…

Maar je kunt nog steeds de trillers van vogels horen;

binnenkort zullen ze

Weg zijn…