Dusk of the Age - Elnordia

Prince of the light

From your hide

Woke up this night

Your space is tight

Flashed his bright eyes,

Scorching the ice

And you keep contracting it

Queen of the dark

As you wait

Lit her black star

To be untimed

Standing so still,

Dark eyes reveal

You’re losing your time

Circles in air,

You’ll turn a page

Creatures in lairs

To dusk of age

And aspid sun

Rise from nowhere…

And nothingness fills the void

My prophesy

But in this void

Your destiny

You’ll not avoid

Dying in gloom

In nameless tomb

Grief, unwelcome grief

Grief rising grief, has not my preference been

Already great and strong enough?

But still

Though it’s increased, its glory is your ill,

And woes in you, afresh from woes begin

The liquid eye

Your emptiness

Of scarlet sun

Cause for distress

Dusk of the age,

Long spiral ledge

Pained, writhing around your soul

Last evening glow,

The grief is rage

Blinks on the snow

Till dusk of age

Dark spheres collide

In lowering pride…

Till burned through last sunset

Fear of the light,

My rising grief

Evil inside

Awakes the giant, darkens the night.

Fires of doom, creatures of gloom

Invading in me, spell of the moon…

Grief strikes your severity

Though it damages, my grief…

Grief rising grief, has not my preference been

Already great and strong enough?

But still

Though it’s increased, its glory is your ill,

And woes in you, afresh from woes begin

My prophesy,

Your emptiness

Your destiny

Cause for distress

Dying in gloom

In nameless tomb

Pained, writhing around your soul

His dying bride,

But rising grief

Her silent groom

Like autumn leafs

Plaiting with doom,

Entire doom…

Falling on paths of mind

The liquid eye

So if you fall

Of scarlet sun

On a rough floor

Dusk of the age,

Long spiral ledge

You will not broke yourself

Last evening glow,

And in this case

Blinks on the snow

The grief is grace

Dark spheres collide

In lowering pride…

For you to keep up an integrity

You’ll turn a page to dusk of the age

And nothingness fills the void

But in this void

You will not avoid the grief…

Grief strikes your severity

Though it damages you, but still it makes you feel humanly…

Prins van het licht

Vanuit je schuilplaats

Werd deze nacht wakker

Je ruimte is krap

Knipperde met zijn heldere ogen,

Het ijs verschroeien

En je blijft het contracteren

Koningin van het donker

Terwijl u wacht

Verlicht haar zwarte ster

Ongetimed zijn

Zo stil staan,

Donkere ogen onthullen

Je verliest je tijd

Cirkels in de lucht,

Je slaat een pagina om

Wezens in hun schuilplaatsen

Naar de schemering van de leeftijd

En aspide zon

Sta op uit het niets…

En niets vult de leegte

Mijn profetie

Maar in deze leegte

Je lot

Je zult niet vermijden

Sterven in somberheid

In naamloos graf

Verdriet, onwelkom verdriet

Verdriet opkomend verdriet, is niet mijn voorkeur geweest?

Al geweldig en sterk genoeg?

Maar nog steeds

Hoewel het is toegenomen, is zijn glorie uw ziekte,

En ellende in jou, opnieuw beginnen met ellende

Het vloeibare oog

jouw leegte

Van scharlaken zon

Reden voor nood

Schemering van de tijd,

Lange spiraalvormige richel

Gepijnigd, kronkelend om je ziel

Glans van de laatste avond,

Het verdriet is woede

Knippert in de sneeuw

Tot de schemering van de leeftijd

Donkere bollen botsen

In het verlagen van trots...

Tot verbrand door de laatste zonsondergang

Angst voor het licht,

Mijn opkomende verdriet

Slecht van binnen

Wekt de reus, verduistert de nacht.

Vuren van onheil, schepsels van somberheid

Binnenvallend in mij, betovering van de maan...

Verdriet treft je ernst

Hoewel het schade toebrengt, mijn verdriet...

Verdriet opkomend verdriet, is niet mijn voorkeur geweest?

Al geweldig en sterk genoeg?

Maar nog steeds

Hoewel het is toegenomen, is zijn glorie uw ziekte,

En ellende in jou, opnieuw beginnen met ellende

Mijn profetie,

jouw leegte

Je lot

Reden voor nood

Sterven in somberheid

In naamloos graf

Gepijnigd, kronkelend om je ziel

Zijn stervende bruid,

Maar opkomend verdriet

Haar stille bruidegom

Zoals herfstbladeren

Vlechten met onheil,

Hele ondergang…

Vallen op paden van de geest

Het vloeibare oog

Dus als je valt?

Van scharlaken zon

Op een ruwe vloer

Schemering van de tijd,

Lange spiraalvormige richel

Je zult jezelf niet breken

Glans van de laatste avond,

En in dit geval

Knippert in de sneeuw

Het verdriet is genade

Donkere bollen botsen

In het verlagen van trots...

Voor u om een ​​​​integriteit te behouden

Je slaat een pagina om naar de schemering van de tijd

En niets vult de leegte

Maar in deze leegte

Je gaat het verdriet niet uit de weg...

Verdriet treft je ernst

Hoewel het je schaadt, maar toch geeft het je het gevoel menselijk...