Good Morning, Hypocrite - Electric President

Seems like the roads stretch out like veins, but there’s no heart.

Nature’s haircut is concrete now, and we played our part.

So we sing …

I’ve lost my taste for modern things.

They’re not for me.

I want mundane: a quiet place, where time is free,

And I can sing …

Climbed from my bed, to collect the thoughts that’d fallen from my head,

And you watched me sink, through the carpet,

through the basement, and beyond.

And you didn’t blink.

On the glass, I traced the sun with my thumb.

It sank into the ground.

And then the stars were blinking,

like kids who were staring into the wind.

So I climbed through the window and walked until I lost my name.

Now I can play the victim.

It’s fine.

I’ve seen it on TV.

But if there’s one thing I know, it’s that I never really know enough.

Our heads, our hands, our brains, our lungs: they’re just machines.

These hearts are all that we’ve got left, and they don’t beat.

Live a little, talk a lot;

it’s the way this goes.

I’ve come to fear the little knives beneath their well-pressed clothes.

Their arms are reaching;

reach is spreading through the neon glow.

Their mouths are moving, but their voices sound like telephones.

The traffic hums;

the traffic grumbles near my old window.

The street lights flicker;

glow and hover like suspended snow.

I used to watch the moon retreat and wonder where it goes.

Now I just wonder why my head is overrun with ghosts

Het lijkt alsof de wegen zich uitstrekken als aderen, maar er is geen hart.

Het kapsel van de natuur is nu concreet en we hebben onze rol gespeeld.

Dus we zingen …

Ik ben mijn smaak voor moderne dingen kwijt.

Ze zijn niet voor mij.

Ik wil alledaags: een rustige plek, waar de tijd vrij is,

En ik kan zingen...

Klom uit mijn bed, om de gedachten te verzamelen die van mijn hoofd waren gevallen,

En je zag me zinken, door het tapijt,

door de kelder en verder.

En je knipperde niet.

Op het glas volgde ik de zon met mijn duim.

Het zonk in de grond.

En toen flitsten de sterren,

als kinderen die in de wind staarden.

Dus klom ik door het raam en liep tot ik mijn naam kwijt was.

Nu kan ik het slachtoffer spelen.

Het is goed.

Ik heb het op tv gezien.

Maar als er één ding is dat ik weet, is het dat ik nooit genoeg weet.

Ons hoofd, onze handen, onze hersenen, onze longen: het zijn maar machines.

Deze harten zijn alles wat we nog hebben, en ze kloppen niet.

Leef een beetje, praat veel;

het is de manier waarop dit gaat.

Ik ben bang geworden voor de kleine mesjes onder hun goed geperste kleren.

Hun armen reiken;

bereik verspreidt zich door de neongloed.

Hun monden bewegen, maar hun stemmen klinken als telefoons.

Het verkeer zoemt;

het verkeer moppert bij mijn oude raam.

De straatverlichting flikkert;

gloeien en zweven als hangende sneeuw.

Ik zag de maan zich terugtrekken en vroeg me af waar hij heen ging.

Nu vraag ik me af waarom mijn hoofd wordt overspoeld door geesten