Some Crap About the Future - Electric President

You spread your rusty fingers across the ledge

You get your grip and peer down over the edge

You watch the city move and breathe and migrate

You’re not a part of it;

you’re broken now, like us

I turn and brush the birds from off my shoulders

And cross sidewalks with an earful of white noise

You sit up on your perch for the rest of the night

You watch the moon and hope the damn thing crumbles

You count the stars reflecting in the windows

And then you realize just how minimal you are

I stop and watch the airplanes leave the city

And I silently wish I was on one

You sit down slow and watch yourself in the glass

You reach inside and tear out all your cables

Snakes of smoke are dripping from your fingers

You have no body — just a cage to hold your parts

I have no answers;

I’m rambling

I was never one to solve whatever has gone wrong

You lie down on the roof and watch the sun rise

Its burning fingers rummage through your insides

And for a moment you feel like you’re alive

And then it’s gone, so you get up

Up, up, up, baby, there’s blood on the sidewalks of this town

They’ve got, they’ve got us, they’ve got us on the ropes

But we don’t have to take it lying down anymore

Our hands aren’t tied now

Down, down, baby, down in the in the center of this town

They’ve got, they’ve got 'em, they’ve got 'em buried deep

Under layers of concrete are the bones of our past

Oh no, no

We’ll leave on the evening train

It won’t be long, but it feels that way

But home never meant very much to us anyway

So we convince ourselves that we’re better off gone

And maybe we’re right

(Da-da-da-dum, ba bum)

(Da-da-da-dum, ba bum)

And we collapse on a road

On an old dirt road where the sun

Doesn’t look like such a waste

And we fall asleep under leaves

Of a couple of the nearby trees

And we never wake again

Never again

No, never again

No, never again

Je spreidt je roestige vingers over de richel

Je krijgt grip en kijkt over de rand naar beneden

Je ziet de stad bewegen en ademen en migreren

Je maakt er geen deel van uit;

je bent nu kapot, net als wij

Ik draai me om en veeg de vogels van mijn schouders

En trottoirs oversteken met een oor vol witte ruis

Je zit de rest van de nacht op je zitstok

Je kijkt naar de maan en hoopt dat het verdomde ding afbrokkelt

Je telt de sterren die in de ramen reflecteren

En dan besef je hoe minimaal je bent

Ik stop en kijk hoe de vliegtuigen de stad verlaten

En ik zou stilletjes willen dat ik er een was

Je gaat langzaam zitten en kijkt naar jezelf in het glas

Je reikt naar binnen en scheurt al je kabels eruit

Rookslangen druipen van je vingers

Je hebt geen lichaam — alleen een kooi om je onderdelen in te bewaren

ik heb geen antwoorden;

ik ben aan het wandelen

Ik was nooit iemand die oplost wat er mis is gegaan

Je gaat op het dak liggen en ziet de zon opkomen

Zijn brandende vingers snuffelen door je binnenste

En even heb je het gevoel dat je leeft

En dan is het weg, dus je staat op

Up, up, up, baby, er is bloed op de trottoirs van deze stad

Ze hebben, ze hebben ons, ze hebben ons aan de touwen

Maar we hoeven het niet meer liggend op te nemen

Onze handen zijn nu niet gebonden

Beneden, beneden, schat, beneden in het centrum van deze stad

Ze hebben, ze hebben ze, ze hebben ze diep begraven

Onder lagen van beton liggen de botten van ons verleden

Oh nee nee

We vertrekken met de avondtrein

Het duurt niet lang, maar zo voelt het

Maar thuis betekende sowieso nooit veel voor ons

Dus we overtuigen onszelf ervan dat we beter af kunnen zijn

En misschien hebben we gelijk

(Da-da-da-dum, ba bum)

(Da-da-da-dum, ba bum)

En we storten in op een weg

Op een oude onverharde weg waar de zon

Lijkt me niet zo'n verspilling

En we vallen in slaap onder bladeren

Van een paar van de nabijgelegen bomen

En we worden nooit meer wakker

Nooit meer

Nee, nooit meer

Nee, nooit meer