Vila do Sossêgo - Elba Ramalho

Oh, eu não sei se eram os antigos que diziam

Em seus papiros Papillon já me dizia

Que nas torturas toda carne se trai

Que normalmente, comumente, fatalmente, felizmente

Displicentemente o nervo se contrai, oh, com precisão

Nos aviões que vomitavam pára-quedas

Nas casamatas, caso vivas, caso morras

E nos delírios meus grilos temer

O casamento, o rompimento, o sacramento, o documento

Como um passatempo quero mais te ver, oh, com aflição

Meu treponema não é pálido nem viscoso

E os meus gametas se agrupam no meu som

E as querubinas meninas rever

Um compromisso submisso, rebuliço no cortiço

Chamo o Padre «Ciço"para me benzer, oh, com devoção

Oh, ik weet niet of het de ouden waren die zeiden:

In zijn papyri Papillon vertelde hij me al

Dat bij marteling alle vlees zichzelf verraadt

Dat normaal, meestal, fataal, gelukkig

Nonchalant trekt de zenuw samen, oh, precies

Op vliegtuigen die parachutes opwierpen

In de kazematten, voor het geval je leeft, voor het geval je sterft

En in waanideeën zijn mijn krekels bang

Het huwelijk, de breuk, het sacrament, het document

Als hobby wil ik je meer zien, oh, met verdriet

Mijn treponema is niet bleek of slijmerig

En mijn gameten zijn gegroepeerd in mijn geluid

En de recensie van de cherubijnenmeisjes

Een onderdanige inzet, ophef in de huurkazerne

Ik roep Vader «Ciço" om me te zegenen, oh, met toewijding