Con las alas del alma - Eladia Blazquez

Con las alas del alma desplegadas al viento

desentraño la esencia de mi propia existencia

sin desfallecimiento

y me digo que puedo como en una constante

y me muero de miedo, me muero de miedo

pero sigo adelante.

Con las alas del alma desplegadas al viento

porque aprecio la vida en justa medida

al amor lo reinvento

y al vivir cada instante y al gozar cada intento

se que alcanzo lo grande con las alas del alma

desplegadas al viento.

Con las alas del alma desplegadas al viento

más allá del asombro, me levanto entre escombros

sin perder el aliento.

y me voy de la sombra por algún filamento

y me subo a la alfombra con la magia de un cuento.

Con las alas del alma desplegadas al viento

atesoro lo humano cuando tiendo las manos

a favor del encuentro

por la cosa más pura con la cual me alimento

con mi pan de ternura con las alas del alma

desplegadas al viento.

Con las alas del alma desplegadas al viento

ante cada noticia de estupor, de injusticia,

me desangro por dentro

y me duele la gente, su dolor, sus heridas

por que así solamente interpreto la vida.

Con las alas del alma desplegadas al viento

más allá de la historia, de las vidas sin gloria,

sin honor ni sustento

guardaré del que escribe su mejor pensamiento

quero amar a quien vive con las alas del alma

desplegadas al viento

al viento.

Met de vleugels van de ziel ontvouwd naar de wind

Ik ontrafel de essentie van mijn eigen bestaan

zonder flauw te vallen

en ik zeg tegen mezelf dat ik kan als in een constante

en ik ben doodsbang, ik ben doodsbang

maar ik ga door.

Met de vleugels van de ziel ontvouwd naar de wind

omdat ik het leven redelijk waardeer

Ik vind de liefde opnieuw uit

en door elk moment te leven en te genieten van elke poging

Ik weet dat ik de grote bereik met de vleugels van de ziel

uitgevouwen tegen de wind in.

Met de vleugels van de ziel ontvouwd naar de wind

boven verbazing sta ik op tussen het puin

zonder je adem te verliezen.

en ik verlaat de schaduw voor wat gloeidraad

en ik stap op het tapijt met de magie van een verhaal.

Met de vleugels van de ziel ontvouwd naar de wind

Ik koester de mens als ik mijn handen uitsteek

ten gunste van de vergadering

voor het puurste waarmee ik me voed

met mijn brood van tederheid met de vleugels van de ziel

uitgevouwen tegen de wind in.

Met de vleugels van de ziel ontvouwd naar de wind

voor elk nieuws van verdoving, van onrecht,

Ik bloed van binnen

en de mensen doen me pijn, hun pijn, hun wonden

want dat is de enige manier waarop ik het leven interpreteer.

Met de vleugels van de ziel ontvouwd naar de wind

voorbij de geschiedenis, van levens zonder glorie,

zonder eer of levensonderhoud

Ik zal onthouden van degene die zijn beste gedachte schrijft

Ik wil liefhebben wie leeft met de vleugels van de ziel

uitgevouwen tegen de wind in

aan de wind.