Habeas Corpses (Draconian Love) - El-P, Cage

Two types of people in this world to recognize

Conquered, and the one holding the rifle at the next in line

The crosshair in my eye is a vessel to god

The container that kept you around is in a hole in the yard

Sail the cemetery seas, half the crew leaves then move on

You have no idea how right my head is screwed on

When I wake up and put this suit on, I feel escape begin

Expirations are needed, I facilitate the end

There are two types of mornings/mournings in this life I can surmise

I wake early in the first to help supply the second type

Technician of repetition clips in the numbest of traditions its

The little wondrous blunders that can summon one’s demise

I know the line to walk, talk softly, punch a clock, aim (pow) done

I see the shelter in contrition, best to limit wagging tongues

But today’s a confrontation with a thought that’s not assured

She’s inching closer to my services and further from my world

«I found love on a prison ship…»

Does this job ever bother you, darkly creep up in your conscious too?

Nope, in fact I’m so enamored with the standard

Of being handed a command to (pow), it’s almost romantic

The lead giveth, I take it, if I didn’t understand it

I’m saying during the tenure of your gig, have you ever herded a pris

Who despite the traitorous label, makes you nervous as a kid

Maybe beyond a date with the lead, there’s something else meant for

A prisoner with the beauty of 247 290-Z

Oh God, you gotta be joking, I get it she’s smoking

Go get a taste, I’ll hold you down for thirty, she must be purty, you’re open

Your secret’s safe with me, go on a raping spree

I gotta couple numbers of my own, just return the courtesy

No, nah man, that’s actually not on my mind

Somehow its different this time.

I mean

Should a creature so sublime and young really be in line for the gun

And am I the one to dispense it?

She seems almost defenseless

And her eyes have the surprising effect of rendering me restless

You know, you look really pretty without handcuffs on

Without the dirt on your face…

Like the piss and stench of the huddled traitors evaporates from the room

And in that moment I can see her truly, and she can see me too

Beneath the body armor and weaponry, my heart quietly thumps and whispers

«Drop the guns and grab her, now’s the time to make your run»

Sitting in my transport as we slip through traffic veins

She doesn’t ask me where we’re going, only holds my hand and gaze

She’s my only reason now, and my only hope to live

We pull up to the cabin way above this damn metropolis

Me and prisoner 247 290-Z

Somewhere that is Soylent Green, we’re living life instead

No more war on traitorism, only me and her

She can clean my gun and I could help her clean the floor

Back to something natural, we’ll live off of the land

When Radon levels drop we walk the trails and talk and laugh

I tell her she’s innocent, and she’ll show me she’s not

I kiss the number on her arm and lay her on the cot

I’m the first to touch her without gloves on

She’s the first to kiss me without crying

Life before this was just dying

Me and prisoner 247 290-Z

Away from all this violence, live inside each other’s heads… (X4)

«Number 247 290-Zed, step to the line»

«Dammit Lindt, fire your weapon!»

«Yes sir»

«I found love on a prison ship…»

«She's dead Lindt, just how we wanted it.

Great.»

«Just how we wanted it (laughing)»

«You shot the shit out of her Lindt.

I’m proud of you.

Go home»

Twee soorten mensen in deze wereld om te herkennen

Veroverd, en degene die het geweer vasthoudt bij de volgende in de rij

Het draadkruis in mijn oog is een schip voor god

De container die je in de buurt hield, staat in een gat in de tuin

Vaar over de zeeën van het kerkhof, de helft van de bemanning vertrekt en gaat dan verder

Je hebt geen idee hoe goed mijn hoofd is vastgeschroefd

Als ik wakker word en dit pak aantrek, voel ik dat de ontsnapping begint

Verlopen zijn nodig, ik faciliteer het einde

Er zijn twee soorten ochtenden/rouwen in dit leven, vermoed ik

Ik word vroeg wakker in de eerste om te helpen bij het leveren van de tweede soort

Technicus van herhalingsclips in de meeste tradities zijn

De kleine wonderbaarlijke blunders die iemands ondergang kunnen oproepen

Ik ken de lijn om te lopen, zachtjes praten, een klok slaan, richten (pow) klaar

Ik zie de schuilplaats in berouw, het is het beste om kwispelende tongen te beperken

Maar vandaag is een confrontatie met een gedachte die niet zeker is

Ze komt steeds dichter bij mijn diensten en verder van mijn wereld

«Ik vond de liefde op een gevangenisschip…»

Stoort dit werk je ooit, kruipt het ook duister in je bewustzijn?

Nee, ik ben zelfs zo gecharmeerd van de standaard

Een commando krijgen aan (pow), het is bijna romantisch

De leiding geeft, ik neem het, als ik het niet begreep

Ik zeg tijdens de ambtstermijn van je optreden, heb je ooit een prijs gedreven?

Die je ondanks het verraderlijke label nerveus maakt als kind?

Misschien is er na een date met de hoofdrol iets anders voor bedoeld

Een gevangene met de schoonheid van 247 290-Z

Oh God, je moet een grapje maken, ik snap dat ze rookt

Ga eens proeven, ik hou je voor dertig, ze moet zuiver zijn, je bent open

Je geheim is veilig bij mij, ga op verkrachting

Ik moet een paar eigen nummers hebben, geef gewoon de beleefdheid terug

Nee, nee man, dat is eigenlijk niet in mijn gedachten

Op de een of andere manier is het deze keer anders.

Ik bedoel

Moet een wezen dat zo subliem en jong is echt in aanmerking komen voor het geweer?

En ben ik degene die het uitdeelt?

Ze lijkt bijna weerloos

En haar ogen hebben het verrassende effect dat ze me rusteloos maken

Weet je, je ziet er heel mooi uit zonder handboeien om

Zonder het vuil op je gezicht...

Zoals de pis en stank van de ineengedoken verraders verdampt uit de kamer

En op dat moment kan ik haar echt zien, en zij mij ook

Onder de kogelvrije vesten en wapens bonkt en fluistert mijn hart stil

«Laat de wapens vallen en grijp haar, dit is het moment om te vluchten»

Zittend in mijn transport terwijl we door verkeersaders glippen

Ze vraagt ​​me niet waar we heen gaan, ze houdt alleen mijn hand vast en staart

Ze is nu mijn enige reden en mijn enige hoop om te leven

We trekken naar de hut ver boven deze verdomde metropool

Ik en gevangene 247 290-Z

Ergens waar Soylent Green is, leven we in plaats daarvan het leven

Geen oorlog meer tegen verraders, alleen ik en zij

Ze kan mijn pistool schoonmaken en ik kan haar helpen de vloer schoon te maken

Terug naar iets natuurlijks, we leven van het land

Als het radongehalte daalt, lopen we de paden en praten en lachen

Ik vertel haar dat ze onschuldig is, en ze zal me laten zien dat ze dat niet is

Ik kus het nummer op haar arm en leg haar op het bed

Ik ben de eerste die haar aanraakt zonder handschoenen aan

Ze is de eerste die me kust zonder te huilen

Het leven daarvoor was gewoon aan het sterven

Ik en gevangene 247 290-Z

Weg van al dit geweld, leef in elkaars hoofden... (X4)

«Nummer 247 290-Zed, stap naar de lijn»

"Verdomme Lindt, vuur je wapen af!"

"Ja meneer"

«Ik vond de liefde op een gevangenisschip…»

«Ze is dood Lindt, precies zoals we het wilden.

Super goed."

«Precies zoals we het wilden (lacht)»

'Je hebt haar Lindt doodgeschoten.

Ik ben trots op je.

Ga naar huis"