Одеколон - Егор Летов, Сергей Летов

Листья роняет вяз, осень пришла опять.

Ты, как столб долговяз, как бутылка ноль семьдесят пять.

Ты смотришь свой собственный сон, смакуя надежды тень,

Ты пьёшь одеколон и ждёшь настоящий день.

У тебя ничего уже нет: ни жабы, ни штанов.

И тебе немало лет, чтоб смачно кричать «БУДЬ ГОТОВ»!

Ты свой удивительный мир уже, извини, пропустил.

Ты — старый плесневый сыр, ты годен для тех, кто жил.

Но тот, кто жил и живёт, тот верит, что будет жить.

Друг!

Дай пузырёк — вдвоём веселее пить.

Нет ничего впереди, в прошедшем тоже тоска!

Видишь, одеколон сладким стал, как мускат.

De iep laat zijn bladeren vallen, de herfst is weer aangebroken.

Je bent als een slungelige pilaar, als een fles nul vijfenzeventig.

Je kijkt naar je eigen droom, genietend van de schaduw van hoop,

Je drinkt eau de cologne en wacht op de echte dag.

Je hebt niets meer: ​​geen pad, geen broek.

En je bent vele jaren oud om "WEES KLAAR" met smaak te schreeuwen!

Sorry, je hebt je wondere wereld al gemist.

Je bent oude beschimmelde kaas, je bent geschikt voor degenen die hebben geleefd.

Maar degene die leefde en leeft, hij gelooft dat hij zal leven.

vriend!

Geef me een fles - het is leuker om samen te drinken.

Er is niets in het verschiet, in het verleden is er ook verlangen!

Zie je, de eau de cologne is zoet geworden, zoals nootmuskaat.