Sign of Retaliation - Edenian

I have fetched the tears up out of the little wells,

Scooped them up with small, iron words,

Dripping over the runnels.

The harsh, cold wind of my words drove on, and still

I watched the tears on the guilty cheek of the men

Glitter and spill.

Close your eyes and see what’s behind you

Let your pain not guide you to nothing

Make your sacrifice for the living

Step outside the fire that burns you

Cringing Pity, and Love, white-handed, came

Hovering about the Judgment which stood in my eyes,

Whirling a flame.

Like a flower that the frost has hugged and let go,

My head is heavy, and my heart beats slowly

My strength is shed.

The tears are dry, and the cheeks' young fruits are fresh

With laughter, and clear the exonerated eyes, since pain

Beat through the flesh.

The Angel of Judgment has departed again to the Nearness.

Desolate I am as a church whose lights are put out.

And night enters in dreariness.

Close your eyes and see what’s behind you

Let your pain not guide you to nothing

Make your sacrifice for the living

Step outside the fire that burns you

The fire rose up in the bush and blazed apace,

The thorn-leaves crackled and twisted in anguish;

Then God left the place.

Like a flower that the frost has hugged and let go,

My head is heavy, and my heart beats slowly,

My strength is shed.

Ik heb de tranen uit de putjes gehaald,

Schepte ze op met kleine, ijzeren woorden,

Druipend over de gootjes.

De harde, koude wind van mijn woorden dreef voort, en nog steeds

Ik zag de tranen op de schuldige wang van de mannen

Glitter en morsen.

Sluit je ogen en kijk wat er achter je is

Laat je pijn je niet naar niets leiden

Breng je offer voor de levenden

Stap buiten het vuur dat je brandt

Ineenkrimpend medelijden en liefde, met witte handen, kwam

Zwevend rond het oordeel dat in mijn ogen stond,

Een vlam wervelen.

Als een bloem die de vorst heeft omhelsd en losgelaten,

Mijn hoofd is zwaar en mijn hart klopt langzaam

Mijn kracht is vergoten.

De tranen zijn droog en de jonge vruchten van de wangen zijn vers

Met gelach, en maak de vrijgepleit ogen schoon, sinds pijn

Klop door het vlees.

De Engel des Oordeels is weer vertrokken naar de Nabijheid.

Desolaat ben ik als een kerk wiens lichten gedoofd zijn.

En de nacht komt in somberheid.

Sluit je ogen en kijk wat er achter je is

Laat je pijn je niet naar niets leiden

Breng je offer voor de levenden

Stap buiten het vuur dat je brandt

Het vuur rees op in de struik en laaide snel op,

De doornbladeren knetterden en kronkelden van angst;

Toen verliet God de plaats.

Als een bloem die de vorst heeft omhelsd en losgelaten,

Mijn hoofd is zwaar en mijn hart klopt langzaam,

Mijn kracht is vergoten.