Of Mice and Mountains - Dyscarnate

Welcome to a place where the cold is strong

Where the winters are slow and the road is long

The mountain is my master

A slave to the climb but I must climb faster

Who is that man walking into white?

He beckons to me and disappears from sight

It tears at my face but I bear the storm

It matters not for the bonds keep me warm

Welcome to a place where you’re far from home

Where the walls are white and you struggle alone

He cannot see my face, he’s getting worse

At the peak of insanity, climbing in reverse

Storms in his eyes give light to my cause

Saving his mind to animate this corpse

His fits intensify, these bonds must tighten

Trembling, his stare knows no horizon

I feel no pain.

I know no fear

And I see no God up here

Upon the frosted fang

Who is that man beckoning finger aloft?

Though I fall I pick myself up

It matters not for the rocks are so soft

There can’t be another, for I am alone

Finding respite, sheltered by a stone

I close my eyes and cover my ears

The man disappears

I see the mountain

I see clouds follow me

My eyes cripple horizons

Beyond what man has ever seen

I lust for the mountain

The summit calls my mortal soul:

«Cast yourself from the peak

That I might swallow you whole.»

Welcome to a place where the river never dries

Where the road goes on and the winter never dies

This is my march where my will never bends

Where the mountain is tall and my climb never ends

Welkom op een plek waar de kou sterk is

Waar de winters traag zijn en de weg lang

De berg is mijn meester

Een slaaf van de klim, maar ik moet sneller klimmen

Wie is die man die in het wit loopt?

Hij wenkt me en verdwijnt uit het zicht

Het tranen in mijn gezicht, maar ik draag de storm

Het maakt niet uit want de banden houden me warm

Welkom op een plek waar je ver van huis bent

Waar de muren wit zijn en je alleen worstelt

Hij kan mijn gezicht niet zien, hij wordt erger

Op het toppunt van waanzin, achteruit klimmen

Stormen in zijn ogen geven licht aan mijn zaak

Zijn geest redden om dit lijk te animeren

Zijn aanvallen worden intenser, deze banden moeten strakker worden

Bevend, zijn blik kent geen horizon

Ik voel geen pijn.

Ik ken geen angst

En ik zie hier geen God

Op de berijpte hoektand

Wie is die man die met zijn vinger omhoog wenkt?

Hoewel ik val, sta ik mezelf op

Het maakt niet uit want de rotsen zijn zo zacht

Er kan geen andere zijn, want ik ben alleen

Rust vinden, beschut door een steen

Ik sluit mijn ogen en bedek mijn oren

De man verdwijnt

Ik zie de berg

Ik zie wolken mij volgen

Mijn ogen verlammen de horizon

Voorbij wat de mens ooit heeft gezien

Ik verlang naar de berg

De top noemt mijn sterfelijke ziel:

«Werp jezelf van de top

Dat ik je heel zou kunnen opslokken.»

Welkom op een plek waar de rivier nooit opdroogt

Waar de weg verder gaat en de winter nooit sterft

Dit is mijn mars waar mijn wil nooit buigt

Waar de berg hoog is en mijn klim nooit eindigt