Newton Colony - Dryjacket

Looking out over rooftops, can’t tell where the sky starts and where the snow

stops and it’s pitch black in the colony.

Lying on a futon in a living room that’s not done just yet, can’t find my legs

again.

I’m the only living thing in this roughly fourteen hundred square foot dwelling

with rosin paper covered windows, so outsiders looking in would never know.

Nobody is questioning just second guessing accepting you.

I’d stay but these wet hands keep greetings at bay.

Everyone is wondering how troubling it’s been needing you.

I’d say but I’ll leave when you look away.

I’m the only living thing.

Lights on, lights out, at this rate I’ll never leave this house.

Kijkend over daken, kan niet zeggen waar de lucht begint en waar de sneeuw

stopt en het is aardedonker in de kolonie.

Liggend op een futon in een woonkamer die nog niet klaar is, kan mijn benen niet vinden

nog een keer.

Ik ben het enige levende wezen in dit ongeveer veertienhonderd vierkante meter grote huis

met met harspapier bedekte ramen, dus buitenstaanders die naar binnen kijken zouden het nooit weten.

Niemand twijfelt alleen maar of hij je accepteert.

Ik zou blijven, maar deze natte handen houden de groeten op afstand.

Iedereen vraagt ​​zich af hoe verontrustend het is om je nodig te hebben.

Ik zou zeggen, maar ik ga weg als je wegkijkt.

Ik ben het enige levende.

Licht aan, licht uit, in dit tempo verlaat ik dit huis nooit.