Dunlavian Green - Dolores Keane

In the year of one thousand seven hundred and ninety-eight

A sorrowful tale, the truth unto you I’ll relate

Thirty-six heroes to the world they were left to be seen

By a false information were shot on Dunlavin Green

Bad luck to you, Saunders, for you did their lives betray

You said a parade would be held on that very same day

Our drums, they did rattle, our fifes, they did sweetly play

Surrounded we were and privately marched away

Quite easy they led us like prisoners through the town

To be shot on the plain, we first were forced to kneel down

Such grief and such sorrow were never before there seen

When the blood ran in the streams down the dykes of Dunlavin Green

There is young Matty Farrell who has plenty of cause to complain

Likewise the two Duffys who were shot down upon the plain

Young Andy Ryan, his mother distracted will run

For the loss of her darling, her only beloved son

Some of our boys to the hills, they are going away

Some of them shot and more of them going to sea

Michael Dwyer in the mountains to Saunders, he owes a spleen

For loss of his brothers who were shot on Dunlavin Green

Bad luck to you, Saunders, bad luck may you never shun

May the widow’s curse melt you like snow in the noonday sun

Cries of the orphans, their murmurs you cannot screen

For the loss of their fathers who were shot on Dunlavin Green

In the year of one thousand seven hundred and ninety-eight

A sorrowful tale, the truth unto you I’ll relate

Thirty-six heroes to the world they were left to be seen

By a false information were shot on Dunlavin Green

In het jaar van duizend zevenhonderd achtennegentig

Een treurig verhaal, de waarheid aan jou zal ik vertellen

Zesendertig helden voor de wereld die ze nog moesten zien

Door een valse informatie werden geschoten op Dunlavin Green

Pech voor jou, Saunders, want je hebt hun leven verraden

Je zei dat er diezelfde dag nog een parade zou worden gehouden

Onze drums, ze rammelden, onze fluiten, ze speelden lieflijk

Omsingeld waren we en marcheerden privé weg

Heel gemakkelijk leidden ze ons als gevangenen door de stad

Om op de vlakte te worden neergeschoten, moesten we eerst knielen

Zo'n verdriet en zo'n verdriet waren nog nooit eerder gezien

Toen het bloed in de stromen langs de dijken van Dunlavin Green stroomde

Er is de jonge Matty Farrell die genoeg reden heeft om te klagen

Evenzo de twee Duffy's die op de vlakte werden neergeschoten

Jonge Andy Ryan, zijn moeder afgeleid zal rennen

Voor het verlies van haar lieveling, haar enige geliefde zoon

Sommige van onze jongens naar de heuvels, ze gaan weg

Sommigen van hen schoten en meer van hen gaan naar zee

Michael Dwyer in de bergen aan Saunders, hij is een milt verschuldigd

Voor het verlies van zijn broers die werden neergeschoten op Dunlavin Green

Pech voor jou, Saunders, pech mag je nooit schuwen

Moge de vloek van de weduwe je doen smelten als sneeuw in de middagzon

Geschreeuw van de wezen, hun gemompel dat je niet kunt screenen

Voor het verlies van hun vaders die werden neergeschoten op Dunlavin Green

In het jaar van duizend zevenhonderd achtennegentig

Een treurig verhaal, de waarheid aan jou zal ik vertellen

Zesendertig helden voor de wereld die ze nog moesten zien

Door een valse informatie werden geschoten op Dunlavin Green