The Wind That Shakes the Barley - Dolores Keane

I sat within the valley green

I sat me with my true love.

My sad heart strove the two between

The old love and the new love.

The old for her the new

That made me think on Ireland dearly.

While soft the wind blew down the glade

and shook the golden barley.

T’was hard the woeful words to frame

To break the ties that bound us.

But harder still to bear the shame

of foreign chains around us.

And so I said the mountain glen

I’ll meet at morning early.

And I’ll join the bold united men

While soft winds shook the barley.

T’was sad I kissed away her tears

My fond arm round her flinging.

When a foe, man’s shot burst on our ears

>From out the wild woods ringing.

A bullet pierced my true love’s side

In live’s young spring so early.

And on my breast in blood she died

While soft winds shook the barley.

But blood for blood without remorse

I’ve ta’en at oulart hollow.

I’ve lain my true love’s clay like corpse

Where I full soon must follow.

Around her grave I’ve wandered drear

Noon, night, and morning early.

With breaking heart when e’er I hear

The wind that shakes the barley.

Ik zat in de vallei groen

Ik zat me met mijn ware liefde.

Mijn droevige hart streed de twee tussen

De oude liefde en de nieuwe liefde.

Het oude voor haar het nieuwe

Dat zette me aan het denken over Ierland.

Terwijl de wind zacht over de open plek blies

en schudde de gouden gerst.

Het was moeilijk om de treurige woorden in te kaderen

Om de banden te verbreken die ons bonden.

Maar nog moeilijker om de schaamte te dragen

van buitenlandse ketens om ons heen.

En dus zei ik de bergvallei

Ik zie elkaar vroeg in de ochtend.

En ik sluit me aan bij de stoutmoedige verenigde mannen

Terwijl zachte wind de gerst schudde.

Ik was verdrietig, ik kuste haar tranen weg

Mijn liefdevolle arm om haar heen slingerend.

Toen een vijand, een mans schot in onze oren barstte

>Vanuit de wilde bossen rinkelen.

Een kogel doorboorde de kant van mijn ware liefde

In de jonge lente van het leven zo vroeg.

En op mijn borst in bloed stierf ze

Terwijl zachte wind de gerst schudde.

Maar bloed voor bloed zonder spijt

Ik heb ta'en bij oulart hollow.

Ik heb de klei van mijn ware liefde als een lijk gelegd

Waar ik straks voluit moet volgen.

Rond haar graf dwaalde ik somber

Middag, nacht en ochtend vroeg.

Met een brekend hart als ik het ooit hoor

De wind die de gerst doet schudden.