Every Day Dirt - Doc Watson

John come home all in a wonder,

Rattled at the door just like thunder.

«Who is that?"Mister Hendley cried,

«It is my husband!

You must hide!»

She held the door till old man Hendley

Jumping and jerking went up the chimney.

John come in, looked all around,

But not a soul could be found.

John sat down by the fireside weeping,

Up the chimney he got to peeping.

There he saw the poor old soul

Sittin' a-straddle of the pot-rack pole.

John built on a rousing fire

Just to suit his own desire.

His wife called out with a free good will,

«Don't do that, for the man you’ll kill!»

John reached up and down he fetched him

Like a racoon dog he catched him.

He blacked his eyes and then he did better:

He kicked him out upon his setter.

His wife she crawled in under the bed,

He pulled her out by the hair of the head.

«When I’m gone, remember this!»

And he kicked her where the kicking is best.

The law came down and John went up,

He didn’t have the chance of a yellow pup,

Sent him down to the old chain gang

For beating his wife, the dear little thing.

When he got off, he went back to court,

His wife she got him for non-support.

John didn’t worry and John didn’t cry

But when he got close, he socked her in the eye.

Took John back to the old town jail

His wife she come and paid his bail.

Won’t be long till he’ll be loose --

I could tell more about it but there ain’t no use.

John kwam met een wonder thuis,

Rammelde aan de deur, net als de donder.

"Wie is dat?" riep meneer Hendley,

«Het is mijn man!

Je moet je verstoppen!»

Ze hield de deur vast tot de oude man Hendley

Springen en schokken ging door de schoorsteen.

John kwam binnen, keek om zich heen,

Maar er kon geen ziel worden gevonden.

John ging huilend bij de open haard zitten,

Door de schoorsteen moest hij gluren.

Daar zag hij de arme oude ziel

Zit schrijlings op de pottenrekpaal.

John bouwde op een spetterend vuur

Gewoon om aan zijn eigen verlangen te voldoen.

Zijn vrouw riep met een vrije goede wil,

"Doe dat niet, voor de man die je vermoordt!"

John reikte op en neer, hij haalde hem op

Als een wasbeerhond ving hij hem.

Hij maakte zijn ogen zwart en toen deed hij het beter:

Hij schopte hem op zijn setter.

Zijn vrouw kroop ze onder het bed,

Hij trok haar bij het haar van het hoofd naar buiten.

"Als ik weg ben, onthoud dit dan!"

En hij schopte haar waar het schoppen het beste is.

De wet kwam naar beneden en Johannes ging naar boven,

Hij had geen kans op een gele pup,

Heb hem naar de oude kettingbende gestuurd

Voor het slaan van zijn vrouw, dat lieve kleine ding.

Toen hij uitstapte, ging hij terug naar de rechtbank,

Zijn vrouw kreeg hem voor niet-ondersteuning.

John maakte zich geen zorgen en John huilde niet

Maar toen hij dichtbij kwam, sloeg hij haar in het oog.

Nam John terug naar de oude stadsgevangenis

Zijn vrouw kwam en betaalde zijn borgtocht.

Het zal niet lang duren voordat hij los zal zijn --

Ik zou er meer over kunnen vertellen, maar het heeft geen zin.