Exit - Dismantled

Faced the crowd

In a blind mirror

Skull smashed headfirst

Against this wall of inner need

I knew this fall

Would send it all down towards the lights

And they will question once more

From their unscathed towers

I’ll answer:

Go on and force

Your one-bit truth until the end

I’ll swallow every bullet

That rips through the hull

A sheltered life crawls forward, vomits

And folds around twin blades

I pull it back like last time

Yet it never cuts through all the way

I always have to take it hostage

Whenever I feel

I find no way to begin

It always bled from within

They fed the dreams so it could rip

Whenever I feel

I find no way to begin

I’ve grown content in this dream

I’ll let those others take and give

And if I had:

Leaned forward and let their downpours mask

Preburned fields growing supports for a future set in past

Every reflection would lie and every breath would climb blind

Toward their shallow corpse of a self-lit sky

And just its weight would be enough

To send it all off the edge towards that same undecided mind

Towards that self-absorbed conscience that only screams

So predictably:

«Someone burn me an exit»

Stormed their black-rise tower looming past

Drove them all out into a corner

Of the memory gridmap

Airlocked and silenced, I kept holding back

Finally burned them all alive

Before cutting off my own blood supply

I knew they had it bypassed to a bloodthirsty human mass

That infested with a false promise of a chance

And held a freedom already dried up and past

Geconfronteerd met de menigte

In een blinde spiegel

Schedel voorover ingeslagen

Tegen deze muur van innerlijke behoefte

Ik wist dit najaar

Zou het allemaal naar de lichten sturen

En ze zullen nog een keer vragen

Van hun ongeschonden torens

Ik zal antwoorden:

Ga door en forceer

Jouw enige waarheid tot het einde

Ik zal elke kogel doorslikken

Dat scheurt door de romp

Een beschut leven kruipt naar voren, braakt

En vouwt rond dubbele bladen

Ik trek het terug zoals de vorige keer

Toch snijdt het nooit helemaal door

Ik moet het altijd gijzelen

Wanneer ik me voel

Ik vind geen manier om te beginnen

Het bloedde altijd van binnenuit

Ze voedden de dromen zodat het kon scheuren

Wanneer ik me voel

Ik vind geen manier om te beginnen

Ik heb meer inhoud gekregen in deze droom

Ik laat die anderen nemen en geven

En als ik had:

Leunde naar voren en liet hun stortbuien maskeren

Voorverbrande velden met groeiende ondersteuning voor een toekomstige set in het verleden

Elke reflectie zou liegen en elke ademhaling zou blind klimmen

Naar hun ondiepe lijk van een zelfverlichte hemel

En alleen het gewicht zou genoeg zijn

Om het allemaal van het randje naar diezelfde onbesliste geest te sturen

Op weg naar dat zelfingenomen geweten dat alleen maar schreeuwt

Dus voorspelbaar:

"Iemand heeft een uitgang voor me verbrand"

Bestormden hun zwarte toren die opdoemde voorbij

Heb ze allemaal in een hoek gedreven

Van de geheugenrasterkaart

Luchtgesloten en tot zwijgen gebracht, ik bleef me inhouden

Eindelijk verbrand ze allemaal levend

Voordat ik mijn eigen bloedtoevoer afsluit

Ik wist dat ze het hadden omzeild tot een bloeddorstige mensenmassa

Dat geteisterd door een valse belofte van een kans

En bezat een vrijheid die al opgedroogd was en voorbij was