ADN - Disiz

«Les premiers seront derniers», cette phrase est la première

Pourtant, c’est la dernière que j’ai écrite

Même si ma plume est voilée, elle cache pas de bannière

Elle fait pas de manière, elle cache une nature triste

Oui, j’ai l’alcool triste et la weed me ment

C’est un paradoxe, c’que j’ai pas eu me manque

Un père, par exemple, plus que des billets d’banque

Il m’est difficile de vivre en dilettante

Puis, quand tu vois les temps qu’on vit

L'époque débilitante qu’on vit

Les bandits vilipendent c’qu’on vit

Font croire qu’on est convive, mais qu’on est con

Qu’est-ce qu’on est candide quand on est bon

Pourtant, quand t’es gosse, on t’dit: «Sois gentil»

Mais des vrais parents devraient dire: «Sois méchant»

Car la vie s’abstractise comme Kandinsky

La vie, ça s’pratique pas comme quand t’es p’tit

Et tous tes rêves mourront comme Kenobi

Tué par Dark Vador, t’auras la peine au bide

T’es ton propre guide, tu te perds tout seul

Quand tu te perds trop, tu te parles tout seul

C’est le monde à l’envers, ça veut rien dire

Car la Terre est ronde et pleine d’ordures

On s’cache tous dans l’ombre, comme des Shinobis

Si tu vois pas d’quoi j’parle, oublie, oublie

Si tu vois pas d’quoi j’parle, c’est qu’j’parle tout seul (seul, seul, seul)

C’est dans ma nature, dans mon ADN

J’suis pas trop sûr, entre la joie et la peine

Dans ma nature, dans mon ADN

Y’a un gros dur qui cache un enfant faible

Et il est peureux, peureux, peureux, peureux

Peureux, peureux, peureux, han

Peureux, peureux, peureux, peureux

Peureux, peureux, peureux

Peureux, peureux, peureux, peureux

Peureux, peureux, peureux

Peureux, peureux, peureux, peureux

Peureux, peureux, peureux

L’actualité n’a rien d’actuel

Toujours la même rengaine, comme sur BFM

C’est pas les Hommes qui changent mais les armes

Et les âmes lézardent entre le beau et l’désarmant

Beaux sont les amants qui s’aiment vraiment

Et pauvres sont les victimes qui saignent vraiment

Rares sont les hommes qui disent leurs hontes

Et rares sont les dignes qui taisent leurs triomphes

Tragédies interminables

Tristesses indéfinissables

Boucherie internationale

Le silence des masses, c’est l’hymne du mal

Le silence des masses, c’est l’hymne du mal

Ils sont seuls, seuls, seuls

C’est dans nos natures, dans nos ADN

On n’est pas sûr, entre nos joies et nos peines

Dans nos natures, dans nos ADN

Des âmes en pâtures, on a des humains sous les semelles

Parfois, j’suis raciste

Je hais la race humaine

Parce que j’oublie

Que je suis moi-même

Un humain, humain, humain, humain

Humain, humain, humain, han

Humain, humain, humain, humain

Humain, humain, humain

Humain, humain, humain, humain

Humain, humain, humain

Humain, humain, humain, humain

Humain, humain, humain

"De eerste zal de laatste zijn", deze zin is de eerste

Toch is het de laatste die ik schreef

Zelfs als mijn pen gesluierd is, verbergt hij geen banier

Ze maakt geen manier, ze verbergt een droevige natuur

Ja, ik heb trieste alcohol en de wiet liegt tegen mij

Het is een paradox, ik mis wat ik niet had

Een vader bijvoorbeeld, meer dan bankbiljetten

Het is moeilijk voor mij om als dilettant te leven

Als je dan de tijd ziet waarin we leven

De slopende tijden waarin we leven

De bandieten belasteren wat we leven

Doen alsof we te gast zijn, maar dat we dom zijn

Hoe openhartig ben je als je braaf bent

Als je een kind bent, zeggen ze je echter: "Wees aardig"

Maar echte ouders zouden moeten zeggen: "Wees gemeen"

Omdat het leven abstract is zoals Kandinsky

Het leven, het is niet beoefend zoals toen je klein bent

En al je dromen zullen sterven zoals Kenobi

Gedood door Darth Vader, je zult pijn hebben

Je bent je eigen gids, je verdwaalt in je eentje

Als je jezelf te veel verliest, praat je tegen jezelf

Het is de wereld op zijn kop, het betekent niets

Want de aarde is rond en vol afval

We verstoppen ons allemaal in de schaduw, zoals Shinobis

Als je niet ziet waar ik het over heb, vergeet, vergeet

Als je niet ziet waar ik het over heb, is dat omdat ik tegen mezelf praat (alleen, alleen, alleen)

Het zit in mijn aard, in mijn DNA

Ik ben niet zo zeker, tussen vreugde en verdriet

In mijn natuur, in mijn DNA

Er is een stoere vent die een zwak kind verbergt

En hij is bang, angstig, angstig, angstig

Bang, bang, bang, han

angstig, angstig, angstig, angstig

angstig, angstig, angstig

angstig, angstig, angstig, angstig

angstig, angstig, angstig

angstig, angstig, angstig, angstig

angstig, angstig, angstig

Het nieuws is niet actueel

Altijd hetzelfde refrein, als op BFM

Het zijn niet mannen die veranderen, maar wapens

En de zielen liggen tussen het mooie en het ontwapenende

Mooi zijn de geliefden die echt van elkaar houden

En arm zijn de slachtoffers die echt bloeden

Zeldzaam zijn de mannen die hun schaamte uitspreken

En weinigen zijn waardig die hun triomfen verbergen

Eindeloze tragedies

Ondefinieerbaar verdriet

Internationale slager

De stilte van de massa is het volkslied van het kwaad

De stilte van de massa is het volkslied van het kwaad

Ze zijn alleen, alleen, alleen

Het zit in onze aard, in ons DNA

We zijn niet zeker, tussen onze vreugden en ons verdriet

In onze natuur, in ons DNA

Zielen in de wei, we hebben mensen onder onze zolen

Soms ben ik racistisch

Ik haat het menselijk ras

Omdat ik het vergeet

Dat ik mezelf ben

Een mens, mens, mens, mens

Mens, mens, mens, han

Mens, mens, mens, mens

Mens, mens, mens

Mens, mens, mens, mens

Mens, mens, mens

Mens, mens, mens, mens

Mens, mens, mens