Ultimo boulevard - Diaframma

La strada notturna

si snoda ubriaca di pioggia

parlano i cuori alle spine,

pungenti come pianti d’infanzia.

In questo mattino che recide le vene appassite

io ritrovo linee che ho perduto

e ritrovo parole che credevo gettate sull’acqua

ma sono state loro a trovare me…

ma sono state loro… loro a trovare me…

… loro a trovare me!

Camminando da solo

attraverso gli specchi di un labirinto

ho creduto di tracciare sentieri

dove seguire il cammino dei giorni,

dove seguire… dove seguire il violento cammino dei giorni.

O sono stati loro a seguire me,

o sono stati loro a seguire me,

o sono stati loro… loro a seguire me!

… loro a seguire me!

O sono stati loro a seguire me,

o sono stati loro a seguire me,

o sono stati loro… loro a seguire me!

… loro a seguire me!

… loro a seguire me!

… loro a seguire…

de nacht weg

ze windt dronken van de regen

harten spreken tot doornen,

scherp als kindergehuil.

In deze morgen snijdt dat de verdorde aderen door

Ik vind regels die ik kwijt ben

en ik vind woorden waarvan ik dacht dat ze op het water waren gegooid

maar zij waren het die me vonden...

maar zij waren het... ze vonden me...

... Ze om mij te vinden!

Alleen lopen

door de spiegels van een labyrint

Ik dacht dat ik paden volgde

waar het pad van de dagen te volgen,

waar te volgen ... waar het gewelddadige pad van de dagen te volgen.

Of waren zij het die mij volgden,

Of waren zij het die mij volgden,

of waren ze... ze volgden me!

... ze mij volgen!

Of waren zij het die mij volgden,

Of waren zij het die mij volgden,

of waren ze... ze volgden me!

... ze mij volgen!

... ze mij volgen!

... ze volgen ...