Marisa Allasio - Diaframma

…In quei giorni d’inverno

Io mi ero scordato di me…

…mi guardavo attraverso

Una lente graffiata

Quante sono le braccia che tengono in piedi

Uno schermo gigante su cui

Passano cento vite

Ed io non so

Se una di quelle mi appartiene ancora

Ho bisogno di qualcosa di mio

Da scoprire ogni volta

Dietro finestre accese

Di qualcuno che mi sappia aspettare ogni giorno

Per chi soffia il vento

Quando cambia il senso di tutto?

Cosa resta degli anni che si sono fermati?

Forse lei che è perfetta

E risplende per sempre da un foglio

Oltre il foglio c'è il corpo

Oltre il corpo il nulla…

Oltre il foglio c'è il corpo

Oltre il corpo il nulla… il nulla…

Ho bisogno di qualcosa di mio

Da scoprire ogni volta

Dietro finestre accese

Di qualcuno che mi sappia aspettare ogni giorno

Ho bisogno di qualcosa di mio

Da scoprire ogni volta

Dietro finestre accese

Di qualcuno che mi sappia aspettare ogni giorno

... In die winterdagen

Ik was mezelf vergeten...

… ik keek door mezelf

Een bekraste lens

Hoeveel armen houden ze rechtop?

Een gigantisch scherm waarop

Honderd levens gaan voorbij

En ik weet het niet

Als een van die nog steeds van mij is

Ik heb iets van mij nodig

Om elke keer ontdekt te worden

Achter verlichte ramen

Iemand die weet hoe hij elke dag op me moet wachten

Voor degenen die de wind blazen

Wanneer verandert de betekenis van alles?

Wat blijft er over van de jaren die zijn gestopt?

Misschien zij die perfect is

En het schijnt voor altijd van een laken

Voorbij het laken is het lichaam

Voorbij het lichaam, niets...

Voorbij het laken is het lichaam

Buiten het lichaam, niets... niets...

Ik heb iets van mij nodig

Om elke keer ontdekt te worden

Achter verlichte ramen

Iemand die weet hoe hij elke dag op me moet wachten

Ik heb iets van mij nodig

Om elke keer ontdekt te worden

Achter verlichte ramen

Iemand die weet hoe hij elke dag op me moet wachten