Autoritratto - Diaframma

Tornando indietro

io mi arrendo a me stesso

la mia faccia e' un segno

che e' meno forte di altri.

La paura ha chiamato

col suono della mia voce

la paura ha chiamato

come uno sparo alla tempia.

Gli insetti impazziti

si cercano al buio

e senza accorgersi si fanno seguire

c’e' qualcosa in loro che cercavo

quel qualcosa delle loro vite

che credevo anche mio

forse l’inutile attesa

per una vita che si spegne in un giorno…

forse l’inutile attesa

per una vita che si spegne in un giorno.

Tornando indietro… tornando indietro…

forse l’inutile attesa

per una vita che si spegne in un giorno,

che si spegne in un giorno…

che si spegne in un giorno…

forse l’inutile attesa…

forse l’inutile attesa…

per una vita che si spegne in un giorno,

che si spegne in un giorno…

che si spegne in un giorno…

Terugkomen

Ik geef me over aan mezelf

mijn gezicht is een teken

die minder sterk is dan andere.

Angst riep

met het geluid van mijn stem

angst riep

als een schot in het hoofd.

Insecten gek geworden

ze zoeken elkaar in het donker

en zonder te beseffen dat ze worden gevolgd

er zit iets in waar ik naar op zoek was

dat iets van hun leven

waarvan ik ook dacht dat het van mij was

misschien het onnodig wachten

voor een leven dat in één dag voorbij gaat...

misschien het onnodig wachten

voor een leven dat in één dag voorbijgaat.

Teruggaan ... teruggaan ...

misschien het onnodig wachten

voor een leven dat in één dag voorbijgaat,

dat gaat in een dag uit...

dat gaat in een dag uit...

misschien het onnodig wachten...

misschien het onnodig wachten...

voor een leven dat in één dag voorbijgaat,

dat gaat in een dag uit...

dat gaat in een dag uit...