Anger Line - Decapitated

Since I remember, every eye’s burnt with wrath

Since I remember, every hand’s been stained with crime

Since I remember, every word’s dripped with lies

Since I remember, every step’s been a risk

We’ve been the hate’s alchemists

The great violent search for shimmering release

Death, fear and anger are the perfect recipe!

I’ve fallen and crawled through the ages in nowhere land

Blind, suffocated by submissive life

Prolonged lethargy grows like a claw

Then breeds anger, cuts the bonds

The human swarm full of spikes, sting without mercy every time

I slotted into the order of this severe world

I bred my anger, my dormant arm

Sculpted in the lurid forge of my fears

Hounded mind reached into the darkness sphere

The inside fury gained with every wound

The latent fuse, the bomb inside

I slowly enter the fragile Ground

Sanity stands against the wrath

I’m getting closer to the anger line

Closer than ever to slake the urge

Curiously staring at what is beyond the line

Too many years, too many scars…

Pointless awaiting just whets appetite

Sinners, the cursed ones, temptingly calling my fucking name

Just a few steps forward to feel released

Just a couple moves to awake the beast!

Closer than ever, closer to hell

I walk into shadow, the valley of the damned

Sinds ik me herinner, brandt elk oog van toorn

Sinds ik me herinner, is elke hand besmeurd met misdaad

Sinds ik me herinner, drupte elk woord van de leugens

Sinds ik me herinner, was elke stap een risico

We zijn de alchemisten van de haat geweest

De grote gewelddadige zoektocht naar glinsterende bevrijding

Dood, angst en woede zijn het perfecte recept!

Ik ben gevallen en gekropen door de eeuwen heen in nergens land

Blind, verstikt door het onderdanige leven

Langdurige lethargie groeit als een klauw

Dan kweekt woede, verbreekt de banden

De menselijke zwerm vol spikes, steekt elke keer genadeloos

Ik gleed in de orde van deze zware wereld

Ik kweekte mijn woede, mijn slapende arm

Gebeeldhouwd in de lugubere smederij van mijn angsten

Hounded mind reikte in de donkere sfeer

De innerlijke woede die met elke wond werd opgedaan

De latente lont, de bom van binnen

Ik betreed langzaam de kwetsbare grond

Gezond verstand staat tegen de toorn

Ik kom dichter bij de woedegrens

Dichterbij dan ooit om de drang te stillen

Nieuwsgierig staren naar wat er buiten de lijn ligt

Te veel jaren, te veel littekens...

Zinloos wachten wekt alleen maar de eetlust op

Zondaars, de vervloekten, die verleidelijk mijn verdomde naam noemen

Slechts een paar stappen vooruit om je bevrijd te voelen

Slechts een paar bewegingen om het beest wakker te maken!

Dichter dan ooit, dichter bij de hel

Ik loop in de schaduw, de vallei van de verdoemden