My Mirror Speaks - Death Cab for Cutie, Benjamin Gibbard, Christopher Walla

With every sun that sets I am feeling more

Like a stranger on a foreign shore

With an eroding beach disappearing from underneath

And when my mirror speaks, it never minces words

'Cause these eyes don’t shine half as bright

As they used to do and they haven’t for quite a while

'Cause I’m a man who hides from all that binds

And a mess of fading lines

And there’s a tangled thread inside my head

With nothing on either end

I always fall in love with an open door

With a horizon on an endless sea

As I look around the ones who were standing right in front of me

And then my mirror speaks with irreverence

Like a soldier I can’t command

As it sees a frightened child in the body of a full-grown man

And he’s a man who hides from all that binds

And a mess of fading lines

And there’s a tangled thread inside his head

With nothing on either end

There’s nothing on the ends

A new position for a different view

And nothing changes but the slightest hues

And I am standing face to face

With a man who hides from all that binds

And a mess of fading lines

And there’s a tangled thread inside his head

With nothing on either end

Well, I’m a man who hides from all that binds

And a mess of fading lines

And there’s a tangled thread inside my head

With nothing on either end

'Cause I’m a man who hides from all that binds

And a mess of fading lines

And there’s a tangled thread inside my head

With nothing on either end

There’s nothing on the ends

No, there’s nothing on the ends

Met elke zon die ondergaat voel ik meer

Als een vreemdeling op een buitenlandse kust

Met een eroderend strand dat van onderaf verdwijnt

En als mijn spiegel spreekt, zijn er nooit woorden voor

Omdat deze ogen niet half zo helder schijnen

Zoals ze vroeger deden en dat al een tijdje niet meer

Want ik ben een man die zich verbergt voor alles wat bindt

En een warboel van vervagende lijnen

En er zit een verwarde draad in mijn hoofd

Met niets aan beide kanten

Ik word altijd verliefd op een open deur

Met een horizon op een eindeloze zee

Terwijl ik om me heen kijk naar degenen die recht voor me stonden

En dan spreekt mijn spiegel met oneerbiedigheid

Als een soldaat die ik niet kan bevelen

Zoals het een bang kind ziet in het lichaam van een volwassen man

En hij is een man die zich verbergt voor alles wat bindt

En een warboel van vervagende lijnen

En er zit een verwarde draad in zijn hoofd

Met niets aan beide kanten

Er is niets aan de uiteinden

Een nieuwe positie voor een andere weergave

En er verandert niets behalve de kleinste tinten

En ik sta oog in oog

Met een man die zich verbergt voor alles wat bindt

En een warboel van vervagende lijnen

En er zit een verwarde draad in zijn hoofd

Met niets aan beide kanten

Nou, ik ben een man die zich verbergt voor alles wat bindt

En een warboel van vervagende lijnen

En er zit een verwarde draad in mijn hoofd

Met niets aan beide kanten

Want ik ben een man die zich verbergt voor alles wat bindt

En een warboel van vervagende lijnen

En er zit een verwarde draad in mijn hoofd

Met niets aan beide kanten

Er is niets aan de uiteinden

Nee, er is niets aan de uiteinden