Jamais dire jamais - Dany Dan, Мода

C’est pour les gens qu’ont mille problèmes que j'écris ce poème

Ceux qui rêvent de s’poser mais qui mènent une vie de bohème

Ceux qui se considèrent au bord du gouffre

J’aimerais leur dire tenez bon car il vous reste encore du souffle

Il ne faut jamais dire jamais je n’pourrais m’en sortir

Même si la chute semble dur à amortir

Tu vis un enfer mais y’a du positif dans tout

T’as comme des ailes quand t’as plus rien à perdre

C’est ainsi quand les anges font grève

On est plus nous même

On parle pas beaucoup sauf pendant qu’on rêve

Vivre et mourir, moi j’ai pris le sens contraire

Et je meurs pour vivre

Toujours dans un studio un sampler tourne, vibre

Trois quarts d’heure avant qu’le jour s’livre

Je n’sais d’où m’vient la force de poursuivre

Et j’en ai vu des potes souffrir

Qu’on s’habitue à tout, j’sais pas j’n’ai jamais vu un homme mourir

Dans mes moments les plus noirs je ris

Désabusé me réfugiant dans la pensée que l’espoir fait vivre

Regarde où le manque de bol pousse

Gars le plus souvent c’est l’alcool, le vol et les drogues douces

J’vais faire une prière pour qu’les frères gardent espoir

Et c’est la même pour les détenus, en plus faites du sport

Les négros flippent de l’avenir comme d’une balle qu’on voit venir

Trop dingue lorsqu’on s’projète dans un milieu qui nous rejette

Fait de maisons d’skeuds qui végètent, où les DA jouent aux fléchettes

S’prennent pour des «m'as-tu-vu», grosses merdes sortis d’un cavu

Ferme ta gueule car ici y’a pas d'"mais"

Plus qu’un repas, mon rap un vrai met

Mon mic, fils, mon bras armé

On t’trempe comme de la gélatine si jamais t’as mangé ma thune

Pourquoi mes gars s’font sécher?

Eux qui rêvaient des Seychelles

Rien est de tout repos, y’a des schlags qui virent séropo

La mort est souvent si près tandis qu’d’autres ne pensent qu'à chiffrer

Jamais dire jamais, même quand y’a rien à damer

Dites-moi donc qu’est-ce la galère si ce n’est qu’ramer

Y’a des gens qui n’cessent de caner, des choses qui sont programmées

Des faits qui n’cessent de s’tramer, moi je pense à mon pote Ramé

Menotté comme une tache par des flics à moustache

Marre des histoires glauques, trop de misère dans l’block

Jamais dire jamais, quand je prie c’est Allah qu’j’invoque

Même si c’est Jah pour les dreadlocks, donc dépose ce glock

Hors de ta tempe, même si ça te tente

C’est pour les gens qu’ont mille problèmes que j'écris ce poème

Ceux qui rêvent de s’poser mais qui mènent une vie de bohème

Ceux qui se considèrent au bord du gouffre

J’aimerais leur dire tenez bon car il vous reste encore du souffle

Parfois j’ai peur de moi de n'être qu’un démon prisonnier d’un carcan de chair

Comme Judas trahissant son propre camp

Jésus nous pardonna mais son père continu de nous test

Vivre sur Terre continue de nous stress

Et mes perf' continuent de vous bless'

Quelle est donc cette folie qui m’anime

Quinze ans continu que j’exerce

Que j’y passe ou pas je vise les ondes

Mais avant tout je veux massacrer tes oreilles comme Mister Blonde

D’un briquet flash dans la pénombre

On entend d’la musique et des éclats de voix

Approche-toi ou tu n’verras qu’des ombres

Viens écouter ce qu’ils disent

S’il te plait soit pas impressionné par les oinj' ou c’qu’ils tisent

Tu verras bien pire qu’un double Gin Fizz

Un blue jean, fille

Son proprio un tox' sniffant toute une ligne

Les keufs peuvent attendre un flagrant délit tout une nuit

Des adolescents vont et viennent vendant tout c’qui s’deal

Puis abandonné par une bande de nègs, y’a comme un malaise

Mes textes jetés d’une falaise, qu’importe, ma rime est balaise

Ma femme sénégalaise, grâce à Dieu on avance à l’aise

Jamais dire jamais, l’histoire nous rendra hommage

Nos ennemis trouveront ça dommage

Traces, grosse crasse, mon crew est tellement vorace

Sur la tête de ma race

Pop Dan et aussi Moda, ce type avec un peu d’ventre

Véhicule un vécu, y’a très peu d’choses que j’invente

Grosse révélation, le droit d’vous faire la leçon

Mais sous le feu de l’action pas l’droit d'être un molasson

Faut jamais dire jamais, la vie faut pas la blâmer

Du casanier au fugueur, du loser au leader

Du fêtard au videur, du pudique au sans pudeur

Disques Durs, Pop Dan, Moda et tout un tas d’meufs

Yo on dis quoi renoi quand j’te dis «Quoi d’neuf ?!»

C’est pour les gens qu’ont mille problèmes que j'écris ce poème

Ceux qui rêvent de s’poser mais qui mènent une vie de bohème

Ceux qui se considèrent au bord du gouffre

J’aimerais leur dire tenez bon car il vous reste encore du souffle

Het is voor de mensen die duizend problemen hebben dat ik dit gedicht schrijf

Degenen die dromen van een landing, maar die een bohemien leven leiden

Degenen die zichzelf op de rand beschouwen

Ik zou ze willen zeggen: wacht even, want je hebt nog wat adem over

Zeg nooit nooit, ik zou het redden

Zelfs als de val moeilijk lijkt te dempen

Je leeft in de hel, maar er is een positief in alles

Je hebt vleugels als je niets meer te verliezen hebt

Zo gaat het als de engelen gaan staken

We zijn onszelf niet meer

We praten niet veel behalve als we dromen

Leven en sterven, ik nam de tegenovergestelde richting

En ik sterf om te leven

Nog steeds in een studio draait een sampler, trilt

Drie kwartier voor het aanbreken van de dag

Ik weet niet waar de kracht vandaan komt om door te gaan

En ik heb homies er onder zien lijden

Dat we aan alles wennen, ik weet het niet, ik heb nog nooit een man zien sterven

In mijn donkerste momenten lach ik

Gedesillusioneerd toevlucht zoekend in de gedachte dat hoop leven geeft

Kijk waar de pech groeit

Jongens meestal is het alcohol, diefstal en softdrugs

Ik ga een gebed uitspreken zodat de broeders hoop houden

En het is hetzelfde voor gevangenen, plus sporten

Niggas flippen over de toekomst als een kogel die we zien aankomen

Te gek als we onszelf projecteren in een omgeving die ons afwijst

Gemaakt van slapende skeud huizen waar DA's darten

Nemen zichzelf voor "heb je me gezien", grote shit uit een grot

Hou je bek, want er zijn hier geen maaren

Meer dan een maaltijd, mijn rap een echt eten

Mijn microfoon, zoon, mijn gewapende arm

We laten je weken als gelatine als je ooit mijn geld hebt opgegeten

Waarom drogen mijn mannen uit?

Degenen die droomden van de Seychellen

Niets is gemakkelijk, er zijn schlags die hiv hebben gezien

De dood is vaak zo dichtbij terwijl anderen alleen aan versleuteling denken

Zeg nooit nooit, ook al valt er niets te controleren

Dus vertel me wat het probleem is als het alleen maar roeien is

Er zijn mensen die blijven stokslagen, dingen die geprogrammeerd zijn

Feiten die blijven borrelen, ik denk aan mijn vriend Ramé

Geboeid als een vlek door besnorde agenten

Moe van enge verhalen, teveel ellende in het blok

Zeg nooit nooit, als ik bid is het Allah die ik aanroep

Zelfs als het Jah is voor de dreadlocks, dus laat die glock vallen

Uit je tempel, zelfs als het je verleidt

Het is voor de mensen die duizend problemen hebben dat ik dit gedicht schrijf

Degenen die dromen van een landing, maar die een bohemien leven leiden

Degenen die zichzelf op de rand beschouwen

Ik zou ze willen zeggen: wacht even, want je hebt nog wat adem over

Soms ben ik bang voor mezelf omdat ik gewoon een demon ben die gevangen zit in de ketenen van vlees

Zoals Judas zijn eigen kant verraadt

Jezus vergaf ons, maar zijn vader blijft ons op de proef stellen

Leven op aarde blijft ons gestrest

En mijn optredens blijven je pijn doen

Wat is deze waanzin die mij drijft?

Vijftien jaar onafgebroken oefenen

Of ik er nu mee bezig ben of niet, ik mik op de ether

Maar bovenal wil ik je oren afslachten zoals Mister Blonde

Van een flitsaansteker in het donker

We horen muziek en uitbarstingen van stemmen

Kom dichterbij of je ziet alleen maar schaduwen

Kom horen wat ze zeggen

Wees alsjeblieft niet onder de indruk van de oinj' of wat ze weven

Je zult veel erger zien dan een dubbele Gin Fizz

Blauwe spijkerbroek, meisje

Zijn huisbaas een drug die een hele lijn snuift

De politie kan de hele nacht wachten op een flagrante delicto

Tieners komen en gaan alles verkopen dat een deal krijgt

Dan verlaten door een stel niggas, het is als een malaise

Mijn teksten zijn van een klif gegooid, wat dan ook, mijn rijm is moeilijk

Mijn Senegalese vrouw, godzijdank doen we het rustig aan

Zeg nooit nooit, de geschiedenis zal ons eren

Onze vijanden zullen het jammer vinden

Sporen, grote modder, mijn bemanning is zo vraatzuchtig

Op het hoofd van mijn race

Pop Dan en ook Moda, deze man met een buikje

Brengt een ervaring over, er zijn maar weinig dingen die ik uitvind

Grote openbaring, het recht om je de les te lezen

Maar onder de hitte van de actie, geen recht om een ​​bankaardappel te zijn

Zeg nooit nooit, geef het leven niet de schuld

Van huismus tot wegloper, van verliezer tot leider

Van feestbeest tot uitsmijter, van bescheiden tot schaamteloos

Harde schijven, Pop Dan, Moda en een hele hoop meiden

Yo wat de fuck zeggen we als ik zeg "What's up?!"

Het is voor de mensen die duizend problemen hebben dat ik dit gedicht schrijf

Degenen die dromen van een landing, maar die een bohemien leven leiden

Degenen die zichzelf op de rand beschouwen

Ik zou ze willen zeggen: wacht even, want je hebt nog wat adem over