Galway Bay - Daniel O'Donnell

If you ever go across the sea to Ireland,

Then maybe at the closing of your day;

You will sit and watch the moonrise over Claddagh,

And see the sun go down on Galway Bay,

Just to hear again the ripple of the trout stream,

The women in the meadows making hay;

And to sit beside a turf fire in the cabin,

And watch the barefoot gossoons at their play,

For the breezes blowing o’er the seas from Ireland,

Are perfum’d by the heather as they blow;

And the women in the uplands diggin' praties,

Speak a language that the strangers do not know,

For the strangers came and tried to teach their way,]

They scorn’d us just for being what we are;

But they might as well go chasing after moonbeams,

Or light a penny candle from a star.

And if there is going to be a life hereafter,

And somehow I am sure there’s going to be;

I will ask my God to let me make my heaven,

In that dear land across the Irish sea.

Als je ooit de zee oversteekt naar Ierland,

Dan misschien aan het einde van uw dag;

Je zult zitten en de maan zien opkomen boven Claddagh,

En zie de zon ondergaan op Galway Bay,

Gewoon om weer de rimpeling van de forellenstroom te horen,

De vrouwen in de weilanden die hooien;

En om naast een turfvuur in de hut te zitten,

En kijk naar de gossoons op blote voeten tijdens hun spel,

Voor de bries die over de zeeën waait vanuit Ierland,

Worden geparfumeerd door de heide terwijl ze waaien;

En de vrouwen in de hooglanden graven praties,

Spreek een taal die de vreemdelingen niet kennen,

Want de vreemdelingen kwamen en probeerden hun manier te leren,]

Ze minachtten ons alleen maar omdat we zijn wat we zijn;

Maar ze kunnen net zo goed manestralen achtervolgen,

Of steek een centkaars aan van een ster.

En als er een leven hierna zal zijn,

En op de een of andere manier weet ik zeker dat er zal zijn;

Ik zal mijn God vragen om mij mijn hemel te laten maken,

In dat dierbare land aan de overkant van de Ierse zee.