Mahler: Das Lied von der Erde - 6. Der Abschied - Dame Janet Baker, Royal Concertgebouw Orchestra, Bernard Haitink

Die Sonne scheidet hinter dem Gebirge

In alle Täler steigt der Abend nieder

Mit seinen Schatten, die voll Kühlung sind

O sieh!

Wie eine Silberbarke schwebt

Der Mond am blauen Himmelssee herauf

Ich spüre eines feinen Windes Wehn

Hinter den dunklen Fichten!

Der Bach singt voller Wohllaut durch das Dunkel

Die Blumen blassen im Dämmerschein

Die Erde atmet voll von Ruh und Schlaf

Alle Sehnsucht will nun träumen

Die müden Menschen gehn heimwärts

Um im Schlaf vergessnes Glück

Und Jugend neu zu lernen!

Die Vögel hocken still in ihren Zweigen

Die Welt schläft ein …

Es wehet kühl im Schatten meiner Fichten

Ich stehe hier und harre meines Freundes;

Ich harre sein zum letzten Lebewohl

Ich sehne mich, o Freund, an deiner Seite

Die Schönheit dieses Abends zu genießen

Wo bleibst du?

Du lässt mich lang allein!

Ich wandle auf und nieder mit meiner Laute

Auf Wegen, die von weichem Grase schwellen

O Schönheit!

O ewigen Liebens, Lebens trunkne Welt!

Er stieg vom Pferd und reichte ihm den Trunk

Des Abschieds dar. Er fragte ihn, wohin

Er führe und auch warum es müsste sein

Er sprach, seine Stimme war umflort:

Du, mein Freund

Mir war auf dieser Welt das Glück nicht hold!

Wohin ich geh?

Ich geh, ich wandre in die Berge

Ich suche Ruhe für mein einsam Herz

Ich wandle nach der Heimat, meiner Stätte

Ich werde niemals in die Ferne schweifen

Still ist mein Herz und harret seiner Stunde

Die liebe Erde allüberall blüht auf im Lenz und grünt

Aufs neu!

Allüberall und ewig blauen licht die Fernen!

Ewig … ewig …

De zon gaat onder achter de bergen

In alle dalen daalt de avond

Met zijn schaduwen vol koude rillingen

O zie!

Drijvend als een zilveren schuit

De maan aan de blauwe lucht meer omhoog

Ik voel een fijne wind waaien

Achter de donkere sparren!

De beek zingt welluidend door de duisternis

De bloemen verbleken in de schemering

De aarde ademt vol rust en slaap

Alle verlangen wil nu dromen

De vermoeide mensen gaan naar huis

Voor geluk vergeten in je slaap

En de jeugd om opnieuw te leren!

De vogels zitten stil op hun takken

De wereld valt in slaap...

Het waait koel in de schaduw van mijn sparren

Ik sta hier en wacht op mijn vriend;

Ik wacht op zijn laatste afscheid

Ik verlang, oh vriend, aan jouw zijde

Om te genieten van de schoonheid van deze avond

Waar ben je?

Je laat me voor een lange tijd alleen!

Ik loop op en neer met mijn luit

Op paden die zwellen van zacht gras

O schoonheid!

O eeuwige liefde, wereld dronken van het leven!

Hij stapte van zijn paard en gaf hem de drank

Van vaarwel. Hij vroeg hem waar hij heen moest

Hij leidt en ook waarom het zo zou moeten zijn

Hij sprak, zijn stem was versluierd:

jij mijn vriend

Ik had geen geluk in deze wereld!

Waar ga ik heen?

Ik ga, ik wandel in de bergen

Ik zoek rust voor mijn eenzame hart

Ik loop naar mijn vaderland, mijn plaats

Ik zal nooit te ver afdwalen

Mijn hart is stil en wacht op zijn uur

De lieve aarde bloeit overal in Lenz en is groen

Op naar het nieuwe!

Overal en voor altijd blauw licht in de verte!

Voor altijd voor altijd...