Scena d'amore - I Cugini Di Campagna

Sulla roccia del fiume, sbattevi i tuoi panni

in ginocchio cantavi, le tue nènie tristi.

Con un lembo di veste asciugavi gli affanni

da un cespuglio fiorito, spiavo i tuoi gesti.

E uno stormo d’uccelli, gridavano a festa

disegnando dei quadri, un pòassurdi nel cielo.

E nell’acqua di lei, si specchiavano appòsta;

per sembrare piùbelli, quand’erano in volo.

E le dissi per scusa, che mi ero smarrito

mentre stavo cercando, un paese lontano.

Ma dagli occhi sapeva, che avevo mentito;

mi feci coraggio e le presi la mano.

La sua veste cadeva, nell’acqua del fiume

con le mani copriva, il suo primo rossore.

E gli uccelli appostati, su un filo di rame

guardavano gai, quella scena d’amore.

Op de rots van de rivier sla je je kleren

op je knieën zong je, je droevige neons.

Met een zoom van je kledingstuk droog je je problemen

vanuit een bloeiende struik bespiedde ik je gebaren.

En een zwerm vogels schreeuwde het uit om te vieren

tekeningen maken, een beetje absurd in de lucht.

En in haar water spiegelden ze zich ter plekke;

om er mooier uit te zien als ze vlogen.

En ik vertelde haar als excuus dat ik verdwaald was

terwijl ik op zoek was naar een ver land.

Maar uit de ogen wist hij dat ik had gelogen;

Ik vatte moed en pakte haar hand.

Zijn mantel viel in het water van de rivier

met zijn handen bedekte hij zijn eerste blos.

En de vogels gestationeerd op een koperdraad

ze zagen er gai uit, dat tafereel van liefde.