O Canto Do Coração - Cuca Roseta

Trago na voz por encanto

Numa mistura de canto

A tristeza e a alegria

São versos dessa novela

Onde a alma se revela

Em forma de poesia

Trago um cheiro a mar nos versos

Que ficam sempre dispersos

No verde da felicidade

Que, perdidos nas marés

Vêm morrer a meus pés

Como restos de saudade

Trago os bairros de Lisboa

Embarcados na canoa desse Tejo enamorado

E trago fases da Lua

Espalhadas pela rua como pedaços de fado

Sei que tenho aqui ao canto

Tudo vestido de espanto

O canto do coração

Já lhe chamaram lamento

Tristeza, sofrimento

Chamo-lhe apenas paixão

Trago uma tristeza breve

Quando a voz em mim se atreve

A roubar-me o coração

Mas é o canto da alma

Que, embora triste, me acalma

As noites de solidão

E quando uma guitarra

Vai teimando ser amarra

Dos desejos prometidos

Convoco os búzios da praia

P’ra lançar na minha saia

A sorte dos meus sentidos

E volto a ser fantasia, e volto a ser alegria

Vestida de espanto

Sou a voz dos meus poetas, que encontram palavras certas

Para pôr nos fados que canto

Sei que tenho aqui ao canto

Tudo vestido de espanto

O canto do coração

Já lhe chamaram lamento

Tristeza, sofrimento

Chamo-lhe apenas paixão

Ik breng het in mijn stem door charme

In een mix van hoek

Verdriet en vreugde

Zijn verzen uit deze roman?

Waar de ziel zich openbaart

In de vorm van poëzie

Ik breng een geur van zee in de verzen

die altijd verspreid zijn

In het groen van geluk

Dat, verloren in de getijden

Ze komen om te sterven aan mijn voeten

Als overblijfselen van verlangen

Ik breng de buurten van Lissabon

Verliefd in de kano van deze Taag vertrokken

Ik breng fasen van de maan

Verspreid over de straat als stukjes fado

Ik weet dat ik het hier in de hoek heb

Allemaal gekleed in verbazing

De hoek van het hart

Ik ben gebeld, het spijt me

verdriet, lijden

Ik noem het gewoon passie

Ik breng een kort verdriet

Wanneer de stem in mij durft

Mijn hart stelen

Maar het is het lied van de ziel

Dat, hoewel verdrietig, stelt me ​​gerust

De nachten van eenzaamheid

En wanneer een gitaar

Zal erop aandringen vastgebonden te zijn

Van de beloofde wensen

Ik roep de zeeschelpen op

Om het op mijn rok te gooien

Het geluk van mijn zintuigen

Ik keer terug naar fantasie, en ik keer terug naar vreugde

vol ontzag gekleed

Ik ben de stem van mijn dichters, die de juiste woorden vinden

Om de fado's in te voeren die ik zing

Ik weet dat ik het hier in de hoek heb

Allemaal gekleed in verbazing

De hoek van het hart

Ik ben gebeld, het spijt me

verdriet, lijden

Ik noem het gewoon passie