Crimson Line - Joe Hertler & The Rainbow Seekers, Invalids

As staccato mountains rise to meet their morning form

Their peaks ignited while the sun reaches on overboard

The horizon eviscerate, casting its rays

Like the entrails of a thousand lifetimes in the wake

My shadow lengthened across an arid sea

I went to chase, but lost it under a rolling reef

Of clouds overhead, boiling past a crimson line

The antecedent greeting a reunion of our lives

The drowning sun, now below my feet

Where a man meets his limit in dominion’s reach

Like ferried souls, of whales at sea

I’m just a visitor here and I’m about to leave

Oh land of angels, lost in their contemplation

Of the glory, infinite, across these forlorn places

So many words, found through silent things

The sun will rise, while the world is sleeping

Perhaps having been, is the purest kind

I saw beyond the void where the stars go to die

I lept in deference, body cast in the sea

It seems that everyday, brings an eternity

The drowning sun, now below my feet

Where a man meets his limit in dominion’s reach

Like ferried souls, of whales at sea

I’m just a visitor here and I’m about to leave

And I’m about to leave

And I’m about to leave

And I’m about to leave

And I’m about to leave

Terwijl staccato-bergen oprijzen om hun ochtendvorm te ontmoeten

Hun toppen ontbranden terwijl de zon overboord reikt

De horizon scheurt los en werpt zijn stralen

Als de ingewanden van duizend levens in het kielzog

Mijn schaduw werd langer over een dorre zee

Ik ging op jacht, maar verloor het onder een rollend rif

Van wolken boven je, kokend langs een karmozijnrode lijn

De antecedent begroeting een reünie van ons leven

De verdrinkende zon, nu onder mijn voeten

Waar een man zijn limiet bereikt binnen het bereik van de heerschappij

Als overgezette zielen, van walvissen op zee

Ik ben hier slechts een bezoeker en sta op het punt te vertrekken

Oh land van engelen, verloren in hun contemplatie

Van de glorie, oneindig, over deze verlaten plaatsen

Zoveel woorden, gevonden door stille dingen

De zon komt op, terwijl de wereld slaapt

Misschien wel geweest, is de puurste soort

Ik zag voorbij de leegte waar de sterren heen gaan om te sterven

Ik sprong in eerbied, lichaam in de zee gegoten

Het lijkt erop dat elke dag een eeuwigheid brengt

De verdrinkende zon, nu onder mijn voeten

Waar een man zijn limiet bereikt binnen het bereik van de heerschappij

Als overgezette zielen, van walvissen op zee

Ik ben hier slechts een bezoeker en sta op het punt te vertrekken

En ik sta op het punt te vertrekken

En ik sta op het punt te vertrekken

En ik sta op het punt te vertrekken

En ik sta op het punt te vertrekken