Dal castello di avella - Corde Oblique

Sono le matite del tempo

Quelle che incidono

Come scalpelli e bulini, pietre e cornici

E ora, valle, raccontami

Senza parole, né icone, la tua orografia

C'è chi nasce e cerca di ridere

C'è che muore senza morire

Ciò che mi ispira e protegge è il buon senso degli umili

Libri soli, libri che restano

Carte sole, pietre che parlano:

«l'unico vero futuro è imparare daccapo.»

Het zijn de potloden van de tijd

Degenen die van invloed zijn op

Zoals beitels en burins, stenen en frames

En nu, vallei, vertel me

Zonder woorden of iconen, jouw orografie

Er zijn mensen die geboren zijn en proberen te lachen

Er is dat hij sterft zonder te sterven

Wat mij inspireert en beschermt, is het gezond verstand van de nederigen

Boeken alleen, boeken die blijven

Zonnekaarten, stenen die spreken:

"De enige echte toekomst is om vanaf nul te leren."