My Unsaid Everything - Converge

I said that name and skipped a heartbeat

I said it with a second chance and a forgetful smile

I said it with the faint glimmer of suicide

I taste my wreckage in our conversations

Deep under the faint hums of far gone engines

With all signal flares blazing we lay somewhere in between

The smear of yellow lines and a year of empty promises

I long for the grant of wings

I long for the dead of night when all of this passes

You never meant those three words

Now i can’t remember how to set my heart alight

You never meant a word, not a fucking word of it

I am so sick of good-byes, so sick of committing suicide

I am so sick of the in between now and then

So sick of swinging the hammer

So sick of my suicide

Of burying every hero that I had

Ik zei die naam en sloeg een hartslag over

Ik zei het met een tweede kans en een vergeetachtige glimlach

Ik zei het met de vage glimp van zelfmoord

Ik proef mijn wrak in onze gesprekken

Diep onder het zwakke gezoem van ver vervlogen motoren

Met alle signaalfakkels laaiend lagen we ergens tussenin

Het uitstrijkje van gele lijnen en een jaar van loze beloften

Ik verlang naar de toekenning van vleugels

Ik verlang naar het holst van de nacht als dit allemaal voorbij is

Je meende die drie woorden nooit

Nu weet ik niet meer hoe ik mijn hart in vuur en vlam moet zetten

Je hebt nooit een woord bedoeld, geen verdomd woord ervan

Ik ben zo ziek van afscheid, zo ziek van zelfmoord plegen

Ik ben zo moe van de tussentijd nu en dan

Zo ziek van het zwaaien met de hamer

Zo ziek van mijn zelfmoord

Van het begraven van elke held die ik had