Над Землёю Алеет Закат... - Complex Numbers

Над землёю алеет закат, и разлука всё ближе и ближе;

Только разум не может принять, что тебя я в последний раз вижу.

Атмосферную толщу проткнув, засверкает на солнце лучистом

И исчезнет, во тьме потонув, корабля фюзеляж серебристый.

Ты вернёшься ещё молодым в свете ярких лучей на рассвете,

Только мир этот будет другим: сотни лет пронесутся на свете.

И земля цвести там будет под январским небом чистым,

И июльской тёплой ночью белый снег в траве

И на нити световодов иней ляжет серебристый,

Лишь тебя не возвратит мне сила разума людей.

Год прошёл на далёкой Земле, но тебя, как и прежде, люблю я;

И в туманной, мерцающей мгле лунный свет мне твой образ рисует.

Солнце стало теперь для тебя тёмно-красной холодной звездою,

Только в памяти также горят его краски вечерней зарёю.

И лишь когда заходит солнце, возвращаешься ко мне ты

В быстром сне чтоб вновь напомнить, что надежды нет…

Но неужели смог забыть ты наши первые рассветы:

Ведь любовь казалась вечной, как от солнца свет.

Но зацветёт земля однажды под январским небом синим,

Знаменуя окончанье твоего пути,

И минуют поколенья с веком долгим, веком длинным,

А меня уже не сможешь среди них найти.

De zonsondergang is rood over de aarde en de scheiding komt steeds dichterbij;

Alleen de geest kan niet accepteren dat ik je voor de laatste keer zie.

Nadat hij de atmosferische dikte heeft doorboord, zal hij schitteren in de stralende zon

En de zilveren romp van het schip zal verdwijnen en wegzinken in de duisternis.

Je zult nog jong terugkeren in het licht van heldere stralen bij het ochtendgloren,

Alleen deze wereld zal anders zijn: honderden jaren vliegen voorbij in de wereld.

En de aarde zal daar bloeien onder de heldere januarihemel,

En op een warme julinacht, witte sneeuw in het gras

En zilverachtige rijp zal vallen op de draden van lichtgeleiders,

Alleen zul je niet aan mij worden teruggegeven door de kracht van de geest van mensen.

Een jaar is verstreken op een verre aarde, maar ik hou van je, zoals voorheen;

En in de mistige, flikkerende duisternis tekent het maanlicht jouw beeld voor mij.

De zon is nu voor jou een donkerrode koude ster geworden,

Alleen in het geheugen branden de kleuren ook als een avondgloren.

En alleen als de zon ondergaat, kom je bij mij terug

In een snelle droom om je er weer aan te herinneren dat er geen hoop is...

Maar zou je onze eerste dageraad echt kunnen vergeten:

Liefde leek tenslotte eeuwig, als licht van de zon.

Maar de aarde zal op een dag bloeien onder de blauwe januari-hemel,

Het einde van uw reis markeren

En generaties gaan voorbij met een lange eeuw, een lange eeuw,

En je zult me ​​er niet tussen vinden.