Solace - Comaduster

I pull this hopeless state

And slide into my shade

Feeling a curse, bruise and singe

Through a screaming rapid shockwave

And so we fall to our wreckages below

They dot the skyline in bleak horizon, the sound of letting go

I can feel that emotion evaporate like rain

A moment we can recollect that I’m hoping will not fray away again

Hit the ground intact, taken aback from impact

Alone and unscathed, accustomed to this game we play

Nothing I could change would free us from this phase refrained

Bonded to a frequency that’s cycling independently

Onward through this fear we feel the same

Subdued and tranquilized on a medicated train

Through vacant spaces

Racing to retrace every (thought)

Through the frames of faded stars

Where I could hold this time and tear apart this

Darkness folding autumn’s cold wings

Wrapped around this incubated

Solace

Entangled in

Sorrow

Untangled in

Solace

Entangled in

Sorrow

Untangled in

Solace

If I wait, will you still be there?

(Recursive err-)

Ik trek deze hopeloze toestand aan

En schuif in mijn schaduw

Een vloek, blauwe plek en schroeiplek voelen

Door een schreeuwende snelle schokgolf

En dus vallen we op onze wrakstukken hieronder

Ze stippelen de skyline in de sombere horizon, het geluid van loslaten

Ik voel die emotie verdampen als regen

Een moment dat we ons kunnen herinneren waarvan ik hoop dat het niet meer zal verzwakken

Raak de grond intact, verrast door de impact

Alleen en ongedeerd, gewend aan dit spel dat we spelen

Niets dat ik zou kunnen veranderen, zou ons van deze fase bevrijden

Gebonden aan een frequentie die zelfstandig fietst

Verder door deze angst voelen we hetzelfde

Ingetogen en verdoofd in een medicijntrein

Door lege ruimtes

Racen om elke (gedachte) na te gaan

Door de frames van vervaagde sterren

Waar ik deze tijd zou kunnen vasthouden en dit zou kunnen verscheuren

Duisternis vouwt de koude vleugels van de herfst

Verpakt rond deze geïncubeerde

Troost

verstrikt in

Verdriet

ontward in

Troost

verstrikt in

Verdriet

ontward in

Troost

Als ik wacht, ben je er dan nog?

(Recursieve fout-)