La cicala - Claver Gold, Faith

Attaccato a un tronco secco, a due passi dal fienile

Un pioppo semi-spoglio è la mia casa e sarà metà aprile

Odor di paglia, luce gialla e sentirai frinire

La storia di un amore che so che dovrà finire

Figlio d’accidia ipogea, rimbombo nel cortile

Cerco un po' d’ombra nell’apnea di questo caldo ostile

Io che non raccolgo cibo per il nostro inverno

Per me già che stare al mondo mi sembra un inferno

Restare fermo in questo vento qui è una gran fatica

Mi perdo in questo mare, ad amare una formica

Che porta via le briciole del nostro amore effimero

Grandi più o meno come la testa di un fiammifero

Perso tra i sogni metafisici sotto sonnifero

Risplenderò nel male, vieni a svegliar Lucifero

Nel tuo perimetro c'è il suono della mia canzone:

Sorprendersi di nuovo per la stessa emozione

«Why do you keep on whispering

Talking with your face turned away?

You say that love don’t come easy for you

What makes you think I ain’t afraid?»

Tu che prepari quattro spicchi per mangiarne due domani

Che nonostante il tempo ci combaciano le mani

Dall’alto dei rami io studio i miei piani

Ci daranno pene non pane 'sti brani, mami

Il fardello che ti porti addosso sarà la mia croce

Le ali che non hai sarebbero state voce

Canto: urla atroci ed armonia d’incanto

Note di una melodia, poesia bagnata dal tuo pianto

Quando l’autunno segnerà la fine dell’estate

L’indecisione, il bivio, le strade separate

Provviste sperperate, sprovvisto di sarcasmo

Ed il futuro biasmo ci ha tolto l’entusiasmo

Vomito spasmo dalla corteccia

Mentre tu ti sposti impolverata sulla breccia

È Radiofreccia, guardami le braccia

Quando non avrai il coraggio di guardarmi in faccia

«Why do you keep on whispering

Talking with your face turned away?

You say that love don’t come easy for you

What makes you think I ain’t afraid?»

Dopo un periodo sotterraneo son venuto fuori per cambiare la mia muta

Terrore dell’altezza, l’ebbrezza trattenuta

Vertigine assoluta: la verità è soluta

Una promessa non è tale se non mantenuta

Dall’alto si scruta il mare del timore

Mi guiderà l’amore, ma qui non c'è timone

La delusione è solo parte della confusione

Tentenno, aspetto un cenno, ho perso il senno e la ragione

Ma non è solo pazzia in questa melodia

Non c'è un accento d’allegria, la brezza soffia via

Il canto che si sposta lesto fra le fronde verdi

Tra topi, corvi, capinere, scarafaggi e serpi

Mi priverei del necessario solo per averti

Domani tornerò di nuovo qui per rivederti

Portarti verso nuovi lidi in volo sulla spalla

Una cicala canta, una cicala non balla

«Why do you keep on whispering

Talking with your face turned away?

You say that love don’t come easy for you

What makes you think I ain’t afraid?»

Vastgemaakt aan een droge stam, op een steenworp afstand van de schuur

Een half kale populier is mijn thuis en dat wordt half april

Geur van stro, geel licht en je zult horen tjilpen

Het verhaal van een liefde waarvan ik weet dat er een einde aan komt

Zoon van hypogeische luiaard, rommel op de binnenplaats

Ik zoek wat schaduw in de apneu van deze vijandige hitte

Ik die geen voedsel inzamel voor onze winter

In de wereld zijn lijkt me een hel

Hier in deze wind stil blijven is een geweldige inspanning

Ik verdwaal in deze zee, hou van een mier

Dat neemt de kruimels van onze kortstondige liefde weg

Ongeveer zo groot als het hoofd van een lucifer

Verloren in metafysische dromen onder een slaappil

Ik zal schitteren in het kwaad, kom en maak Lucifer wakker

In je omtrek is het geluid van mijn lied:

Verras jezelf nog eens voor dezelfde emotie

"Waarom blijf je fluisteren?

Praten met je gezicht afgewend?

Je zegt dat liefde niet gemakkelijk voor je is

Waarom denk je dat ik niet bang ben?"

Jij die vier partjes bereidt om er morgen twee te eten

Dat ondanks de tijd dat onze handen in elkaar passen

Vanaf de top van de takken bestudeer ik mijn plannen

Ze zullen ons pijn geven, geen brood 'deze passages, mami

De last die je op je draagt ​​zal mijn kruis zijn

De vleugels die je niet hebt, zouden een stem zijn geweest

Zingen: gruwelijke kreten en betoverende harmonie

Noten van een melodie, poëzie nat van je tranen

Wanneer de herfst het einde van de zomer markeert

Besluiteloosheid, het kruispunt, de afzonderlijke wegen

Verspilde benodigdheden, verstoken van sarcasme

En de toekomstige schuld heeft ons van ons enthousiasme beroofd

Braken spasme uit de cortex

Terwijl je stoffig op de bres beweegt

Het is Radiofreccia, kijk naar mijn armen

Als je niet de moed hebt om me aan te kijken

"Waarom blijf je fluisteren?

Praten met je gezicht afgewend?

Je zegt dat liefde niet gemakkelijk voor je is

Waarom denk je dat ik niet bang ben?"

Na een periode onder de grond kwam ik naar buiten om mijn wetsuit te veranderen

Hoogtevrees, ingehouden bedwelming

Absolute duizeligheid: de waarheid is opgelost

Een belofte is geen belofte als deze niet wordt nagekomen

Van bovenaf wordt de zee van angst onder de loep genomen

Liefde zal me leiden, maar hier is geen roer

Teleurstelling is slechts een deel van de verwarring

Tentenno, ik wacht op een teken, ik ben mijn verstand en rede kwijt

Maar het is niet alleen waanzin in deze melodie

Er is geen accent van vrolijkheid, de wind waait weg

Het lied dat snel beweegt tussen de groene bladeren

Tussen muizen, kraaien, zwartkoppen, kevers en slangen

Ik zou mezelf de benodigdheden ontnemen om jou te hebben

Morgen kom ik hier weer terug om je weer te zien

Neem je mee naar nieuwe kusten tijdens de vlucht op je schouder

Een cicade zingt, een cicade danst niet

"Waarom blijf je fluisteren?

Praten met je gezicht afgewend?

Je zegt dat liefde niet gemakkelijk voor je is

Waarom denk je dat ik niet bang ben?"